"Waiting for the Barbarians" is een dystopie met Depp en Pattinson, waarin de steracteurs verre van het belangrijkste zijn - Lifehacker

Op 6 augustus werd de film "Waiting for the Barbarians" uitgebracht in Russische bioscopen. Dit is een bewerking van het gelijknamige roman Nobelprijswinnaar uit Zuid-Afrika John Coetzee. De reclame voor de film trekt vooral aan met zijn historische entourage, het ongewone beeld van Johnny Depp en de volgende verschijning van Robert Pattinson. In feite staan ​​de beroemde acteurs in de film echter alleen aan de zijlijn. En degenen die verwachten van de plot van een historisch drama, zullen volledig teleurgesteld zijn. Toch is de film van de Colombiaan Ciro Guerra het bekijken waard.

Eeuwig universeel verhaal

De plot speelt zich af aan de zuidgrens van een bepaald rijk, waar zich een versterkte stad bevindt. Het garnizoen wordt geleid door een nederige en hoffelijke magistraat (Mark Rylance). Hij doet zijn best om conflicten met de lokale bevolking te vermijden.

Maar geruchten over een mogelijke invasie van barbaren bereikten het rijk. De wrede kolonel Joll (Johnny Depp) wordt gestuurd om de situatie te begrijpen. Hij begint de gevangenen te martelen, hen uit valse bekentenissen over de aanstaande plannen te slaan, vluchten uit te voeren en nieuwe gevangenen gevangen te nemen. Het vredige leven stort in en de magistraat probeert de methoden van Joll te weerstaan.

IN filmaanpassingennet als in het boek van Coetzee is er geen exacte vermelding van de tijd en plaats van actie. De auteurs creëren eerder dan een historisch plot, maar een dystopie gewijd aan eeuwige thema's. En de zomer van 2020 lijkt ideaal voor een massale release van zo'n foto.

Het is geen geheim dat Coetzee in zijn geschiedenis zinspeelde op de koloniale politiek van Groot-Brittannië. De roman zelf is gemaakt tijdens de apartheidsperiode in Zuid-Afrika en werd voor het eerst gepubliceerd in 1980. Maar nu, in het tijdperk van de Black Lives Matter-beweging, die de Verenigde Staten en het hele Westen overspoelde, en steeds vaker wordt gesproken over de machtsovername in Oost-Europa, lijkt het complot bijna belangrijker dan in de jaren 80.

Het idee van segregatie komt in de film niet direct naar voren, de barbaren zelf worden nauwelijks vertoond. Maar de macht in de persoon van Joll bestrijdt ze met alle macht, en bespot tegelijkertijd hun eigen ondergeschikten. De wrede kolonel kan zich niet eens een andere werkmethode voorstellen dan marteling en onderdrukking. En de stem van de magistraat, die op de dubbelzinnigheid van de situatie probeert te wijzen, klinkt te timide: het is moeilijk voor de intelligentsia om met krachtige methoden te discussiëren.

De relevantie van deze eeuwige dystopie is zelfs beangstigend. De film laat immers een regering zien die vijanden uitvindt en zelf in oorlog met hen is. En daardoor zet het zich tegen zichzelf op al diegenen in de buurt die bereid waren om een ​​aantal beperkingen te verdragen, maar stenen in hun handen te nemen wanneer ze tegenover overweldigers staan.

Levendige maar al te duidelijke tegenstellingen

De hoofdverhaallijn richt zich op het leven van de Magistraat, die probeert de vrede te bewaren en geweld te weerstaan. Het contrast tussen het personage van Rylance en het personage van Depp, en vervolgens met zijn assistent Mendel (Robert Pattinson), is waar de emotionele spanning blijft hangen.

En hier verschijnt het belangrijkste nadeel van de foto. Om de plot zo dicht mogelijk bij het origineel over te brengen, nodigde de regisseur John Coetzee zelf uit om het script te schrijven. Maar hij leek er geen rekening mee te houden dat literaire en filmische technieken op verschillende manieren werken.

Wanneer de helden voor het eerst worden geïntroduceerd, lijken ze erg slim en charismatisch. De magistraat gedraagt ​​zich bescheiden, spreekt rustig en stelt direct dat hij zelfs met een beer niet wil vechten. Het tegenovergestelde is Joll. Zijn uniform is altijd dichtgeknoopt en de slechterik trekt zijn handschoenen niet uit, zelfs niet tijdens het eten.

Maar als Oscar-winnende Mark Rylance genoeg tijd krijgt om zijn karakter te onthullen en er zelfs meerdere uit te delen verbluffend emotionele scènes (bijvoorbeeld met het wassen van de gebroken benen van een gevangene), dan vervult Depp alleen een typische functie antagonist. Hij verwoordt al zijn motieven niet eens met woorden, maar met slogans. Het is heel moeilijk om iets levend in hem te zien, alleen maar omdat in het boek het personage werd onthuld door de perceptie van de magistraat, en in de film gaan deze gevoelens verloren.

Zelfs als Depp te weinig tijd krijgt om te spelen, dan is pro Pattinson en onnodig te zeggen. Zijn held verschijnt pas in het laatste derde deel van de film en manifesteert zich helemaal niet. Mendel zou iets zijn tussen de tegenovergestelde karakters in: hij is erg wreed, maar nog niet zo oud als Joll, en is in staat tot emotionele acties. Een paar scènes met zijn deelname laten echter niet toe dat het personage wordt onthuld. Het lijkt erop dat de slimme acteur alleen voor zo'n eenvoudige rol was uitgenodigd om de aandacht te trekken.

De sfeer in plaats van de plot

Kijkers die bekend zijn met het werk van Ciro Guerra weten van tevoren dat je geen dynamiek en belangrijke plotwendingen van de film mag verwachten. Maar het grote publiek dat naar Depp en Pattinson gaat kijken, kan snel moe worden van zeer lange woestijnplannen en trage actie.

De auteur vertelt bewust geen details, veel helden hebben zelfs geen namen. In dit verhaal zijn het niet de persoonlijkheden en acties die belangrijk zijn, maar de sfeer van wat er gebeurt. Daarom wordt veel van de wreedheid die het leger verricht niet eens op het scherm getoond. De auteur is belangrijker niet laten schrikken kijker met bloed, en laat de gevolgen van hun daden zien.

Daarnaast is de actie van de film ook onderverdeeld in hoofdstukken volgens de seizoenen, hoewel er visueel niets verandert. De seizoenen lijken eerder een allegorische weerspiegeling van het leven van de helden: van lentebloei tot de duisternis van de winter.

Deze uitgekiende aanpak maakt het bekijken van een schilderij een uitdaging. Als de kijker de sfeer vangt die de auteur wilde overbrengen, dan zal de tragedie van de hoofdpersoon hem overweldigen. Als hij koud blijft en alleen de plot evalueert, zullen de wendingen en bochten saai lijken en is het einde bijna zinloos.

---

De film "Waiting for the Barbarians" heeft alle kans om het slachtoffer te worden van te luide acteernamen. Degenen die de foto willen zien, moeten van tevoren begrijpen dat ze een complex en zelfs vervelend verhaal te zien krijgen van een hopeloze strijd van een klein persoon met het systeem. En zelfs als je hier klaar voor bent, kun je fouten vinden in de vreemde behandeling van de auteurs met helden die duidelijk meer aandacht verdienen.

Toch is het idee van deze dystopie belangrijk en helaas eeuwig. En het is nooit overbodig om de kijker eraan te herinneren. Zelfs in zo'n controversiële vorm.