Wes Anderson vertelt veel verhalen in de Franse Gazette, maar die kloppen niet voor de film.

Op 18 november verschijnt een nieuw werk van Wes Anderson op Russische schermen. Elke film van deze regisseur is een belangrijk evenement voor fans van auteurscinema, omdat hij levensverhalen vertelt, maar volledig fantasmagorische verhalen, en ze zelfs heel mooi presenteert.

Een nieuwe film met een zeer lange titel “French Gazette. Aanvulling op de krant “Vrijheid. Kansas Evening Sun “” (meestal afgekort tot de eerste twee woorden) moest heel lang wachten: vanwege de COVID-19-pandemie werd de release met meer dan een jaar vertraagd.

En helaas, Andersons volgende werk kwam niet zo holistisch uit als de vorige. Laat de "Franse Gazette" visueel nog eleganter zijn dan andere films van de regisseur. Maar door met de vorm te spelen en zoveel mogelijk verhalen in de plot te passen, leek hij de structuur en onthulling van de personages te vergeten en miste hij de emotionele component.

De percelen zijn te haastig

De redactie van het Franse tijdschrift Bulletin heeft veel getalenteerde journalisten in dienst met een unieke auteursstijl. Elk van hen schrijft rapporten en aantekeningen over het leven in de stad Ennui-sur-Blazet. En redacteur Arthur Howitzer Jr. (Bill Murray) kiest welke gedrukt worden.

De hele verdere plot van de film is de visualisatie van deze artikelen. Ze zijn toegewijd aan een breed scala aan evenementen. De getalenteerde kunstenaar Moses Rosenthaler (Benicio del Toro), bijvoorbeeld, die in de gevangenis zit, maakt zijn grootste werk, maar het is onmogelijk om het te verkopen. De revolutionaire jongeman Zeffirelli (Timothy Chalamet) schrijft het manifest en de ervaren journalist Lucinda (Frances McDormand) reviseert het. Voedselschrijver Roybuck Wright (Jeffrey Wright) vertelt over de ontvoering van de zoon van de politiecommissaris.

Anderson's film wordt vaakReview: Wes Anderson schrijft liefdesbrief aan ‘The New Yorker’ / The News House liefdesverklaring voor de journalistiek. In het bijzonder aan de populaire krant The New Yorker. De auteur heeft zelfs enkele karakters gekopieerd van de echte medewerkers van deze publicatie.

Maar het lijkt erop dat het deze liefde was die een wrede grap uithaalde met de regisseur: hij wilde te veel vertellen, en het paste gewoon niet in de film. Elk kort verhaal uit de Franse Gazette is op zich goed. Maar je voelt dat de auteur niet genoeg tijd heeft voor volwaardige verhalen, of de diepgang van de uitwerking van het idee zelf. Het is alsof de kijker het begin van een volledige afbeelding te zien krijgt en, zodra hij wordt meegesleept, door naar het volgende deel.

Tegelijkertijd zijn de signatuurtechnieken van de regisseur nergens verdwenen: hij gebruikt opnieuw flashbacks en directe spraak van de personages. Maar door de kortere timing vallen ongebruikelijke zetten de een na de ander. Het korte verhaal "Meesterwerk van gewapend beton" duurt dus ongeveer een half uur. Ze wordt gepresenteerd als een toespraak van een journalist, waarin ze vertelt over de gebeurtenissen uit het verleden. En in de plot zelf, de held del toro herinnert aan zijn jeugd. En zulke gelaagde flashbacks zien er te ingewikkeld uit voor een kort verhaal.

Na het kijken komt er een schuchtere droom (helaas niet bevestigd door een enkel woord van de auteur) dat Anderson ooit een grotere versie van de French Gazette zal uitbrengen. Bijvoorbeeld in de vorm van een miniserie, waarbij elke plot minimaal een uur schermtijd krijgt. Ondertussen moet je je tevreden stellen met snelle en zeer oppervlakkige verhalen.

Maar alles is ongelooflijk esthetisch gefilmd

Het is geen geheim dat veel mensen dol zijn op het werk van deze regisseur, in de eerste plaats vanwege de prachtig vastgelegde symmetrische shots. En in dit opzicht is 'French Bulletin' de apotheose van Andersons werk. De film is erg statisch opgenomen: hier bevriest de actie vaak bijna en verandert in een set foto's met voice-over. En letterlijk is zo'n frame een kunstwerk, zelfs als je een screenshot maakt en op je bureaublad zet.

Zelfs in de inleiding, die slechts achtergrondinformatie geeft, toont de regisseur enkele van de meest elegante producties in de moderne cinema. En dat geldt ook voor close-ups van het opdienen van eten, en het algemene beeld van de straat.

Dan voegt Anderson letterlijk met een klik kleur toe en verwijdert het, zeer getextureerde acteurs uit de meest ongewone hoeken. En in het laatste verhaal gaat "The Police Commissioner's Private Dining Room" volledig in op animatie.

Trouwens, "French Bulletin" is in het algemeen meer een tekenfilm, en getekend, en geen computer. Er wordt aangenomen dat er in dergelijke werken geen passerende frames zijn, omdat elk van hen met de hand is gemaakt. Dit zijn de gevoelens die de foto oproept. Wes Anderson: Er is hier geen enkele scène die geen visueel genot oproept.

De film mist emotie

En toch lijkt het soms alsof de regisseur te veel lovende recensies voor zijn werk had gelezen, waar ze over de foto spraken. Maar de banden van Anderson hebben altijd een ander belangrijk onderdeel veroverd: warme en emotionele verhalen.

The Tenenbaum Family en Fantastic Mr. Fox spraken over familierelaties. «Volle maan koninkrijk"Deed denken aan de liefde van het eerste kind. En zelfs "The Island of Dogs" sloeg aan bij het thema van onbaatzuchtige vriendschap.

Het is dit soort warmte dat het French Bulletin mist. Ze slaat letterlijk een paar scènes over. De opening en het einde, opgedragen aan de held van Murray, proberen de kijker te laten hechten aan deze controversiële persoon. Maar er is niet genoeg tijd.

Volledig vertellen over menselijke relaties is alleen mogelijk in het verhaal van "Amendments to the Manifesto", waar de schattigste personages op de voorgrond staan Timothy Chalamet en Frances McDormand. Alsof ondanks alle heisa eromheen, deze acteurs oprechte gevoelens tonen en een prachtig drama naspelen.

Dit is natuurlijk al meer dan in alle films van welke Christopher Nolan dan ook bij elkaar. Maar ik zou graag willen dat de rest van de helden van de Franse Gazette hun zegje zouden doen.

Maar de rollen worden gespeeld door de beste acteurs

In termen van het aantal sterren dat op het scherm flikkert, kan de Franse Gazette dit jaar alleen concurreren met "Duin"Denis Villeneuve en de nog niet uitgebrachte film" Don't Look Up "van Adam McKay (trouwens, Chalamet verscheen in alle drie). En zelfs dan zullen beide tegenstanders verliezen.

Na eindelijk de status van wereldlegende te hebben verworven na het "Hotel Grand Budapest" en "Island of Dogs", co met zijn kenmerkende maximalisme verzamelde hij in een nieuwe foto zijn favoriete artiesten, en bijna de helft van de heldere sterren auteursfilm.

Het volstaat om een ​​​​paar plots kort te beschrijven zodat de kijker begrijpt welk plezier hem te wachten staat. Benicio del Toro schildert een naaktportret van Lea Seydoux. Hij wil een schilderij kopen Adrian Brody. En Tilda Swinton praat over dit alles. En dat is nog maar één verhaal.

Wat dacht je van samen aan één tafel zitten? Francis McDormand en Christoph Waltz? Of Liv Schreiber Jeffrey Wright laten interviewen? Hij zal trouwens vertellen over een bende bestaande uit Edward Norton, Saoirse Ronan en Willem Dafoe.

Bovendien bedenkt de regisseur voor elk van de acteurs een zeer heldere groteske rol, die niet altijd past in het traditionele beeld van de kunstenaar.

Men kan een beetje klagen dat veel sterren maar een paar minuten schermtijd krijgen. Maar het is nog steeds beter om Brody minstens een paar scènes te zien spelen dan hem helemaal niet te zien.

De eerder genoemde tekortkomingen van de Franse Gazette kunnen gemakkelijk nit-picking worden genoemd. De film is werkelijk heerlijk om naar te kijken en zeker de moeite waard om naar de bioscoop te gaan. Dan zul je veel plezier beleven aan de schoonheid van de productie en het spel van je favoriete acteurs.

Maar toch zullen velen na deze foto een gevoel van onvolledigheid hebben, dat er niet was na "Kingdom of the Full Moon" of na "Island of Dogs". En het lijkt erop dat Anderson dit zelf ook weet. In de film moest de redacteur van Bill Murray het lettertype verkleinen en de advertenties uitknippen om het verhaal in de krant te laten passen. Dus gooide de regisseur veel details weg uit individuele korte verhalen om het hele plaatje te laten zien. Hoewel het misschien de moeite waard was om bij een of twee te stoppen en gewoon geen haast te hebben.