Waarom CODA: Kind van dove ouders een Oscar verdiende

In de nacht van 27 op 28 maart 2022 vond weer een Oscaruitreiking plaats. Deze keer bleek de premie zo rustig en voorspelbaar mogelijk te zijn. "Dune" verzamelde naar verwachting technische nominaties en ontving maar liefst zes beeldjes. Drive My Car won in de categorie Beste Internationale Film. Jane Campion nam de prijs in ontvangst voor het regisseren van 'Power of the Dog'. En "Licorice Pizza" van Paul Thomas Anderson kreeg niets - de auteur heeft nu 11 Oscar-nominaties en nul overwinningen.

De enige foto bij de prijs waar over gepraat mag en moet worden, is CODA: Child of Deaf Parents. Het werk werd genomineerd in drie categorieën en sleepte alle prijzen in de wacht. Waaronder "Beste Film".

Dit is om meerdere redenen interessant. Ondanks typische Oscar-thema's en een overwinning op het Sundance Film Festival, leek CODA: Child of Deaf Parents een duister paard. De film werd geregisseerd door een weinig bekende regisseur Shang Hader. De film werd direct uitgebracht op de Apple TV+ streamingdienst, en dat is al langer bekend"

Oscar” houdt niet van foto's die de huur zijn gepasseerd. Netflix baant zich dus al jaren een weg naar de hoofdcategorieën en het is zelfs ironisch dat het uiteindelijk werd overtroffen door een jongere concurrent.

En bovendien is dit een remake van de Franse film The Linen Family uit 2014, die meestal ook academici afstoot. De laatste keer dat zo'n foto werd toegekend in 2007 - maar het was de beroemde "afvalligen» van Martin Scorsese met een geweldige cast.

Toch won "CODA: Child of Deaf Parents" terecht. Hader kon immers een zeer levendige en ontroerende film maken over moeilijke familierelaties. Over het leven van een tiener die voor een moeilijke keuze staat, en over hoe belangrijk de steun van dierbaren is. En tegelijkertijd vermijdt de plot platitudes en moraliseren.

De film toont een moeilijk leven zonder tragedies.

De jonge Ruby Rossi (Emilia Jones) woont met haar ouders en broer in het kleine stadje Gloucester. Hun familie verdient, net als vele anderen, door te vissen. Dat is gewoon Rossi anders dan anderen. Het punt is dat Ruby de enige is die in dit gezin hoort (acteurs met gehoorverlies speelden echt haar familieleden), dus ze moet haar dierbaren helpen in werk en contacten met anderen.

Tegelijkertijd gaat het meisje naar school en schrijft ze zich in voor lessen in muziek. Al snel blijkt dat ze goed zingt, en de lerares wil haar talent ontwikkelen. Maar Ruby moet kiezen tussen haar eigen perspectieven en de steun van haar familie.

Met zo'n plot zou het beeld heel gemakkelijk kunnen veranderen in een traditionele manipulatie: de kijker krijgt mensen met gehoorbeperkingen te zien en legt uit dat ze een moeilijker leven hebben dan de mensen om hen heen. Maar het mooie van "Child of Deaf Parents" is juist dat de auteurs hun best doen om een ​​dergelijke interpretatie te vermijden.

Rossi's leven is niet gemakkelijk, maar voor het grootste deel hebben ze dezelfde problemen als iedereen. Bijvoorbeeld te gulzige handelaren die een lage prijs geven voor vis. Bovendien wordt het gezin, met alle moeilijkheden, hier als volkomen gelukkig getoond. Ze waarderen en houden van elkaar en vechten met alle macht voor hun toekomst.

Dit leidt vaak tot komische of zelfs licht gênante momenten. Maar de charme van de personages is gebaseerd op een lichte onhandigheid. Diezelfde Ruby schaamt zich niet omdat haar ouders het niet horen, maar omdat ze duidelijke waarheden beginnen uit te leggen over... condooms. Of wanneer ze zelf seks hebben in de kamer ernaast.

"CODA: Een kind van dove ouders" bevalt alleen maar met het ontbreken van stigmatisering van ongebruikelijke mensen. Het is echt moeilijker voor hen in een wereld die volgens andere regels speelt. Maar dit is geen reden om zich ongelukkig te voelen en niet hun verzoeken om verwennerij. Gewoon een andere kijk op het leven.

"CODA: Child of Deaf Parents" vertelt over de problemen van een ongewone tiener

Interessant is dat het beeld kan worden verdeeld in twee verhaallijnen, hoewel ze met elkaar verweven zijn. Naast het genoemde verhaal over alle Rossi wordt ook Ruby's leven apart onthuld. Hier kan men deels klagen dat haar dagelijks leven buitenshuis soms te veel doet denken aan het traditionele tiener films over zichzelf vinden: een verlegen meisje ontdekt haar talenten in het koor en probeert haar weg te vinden.

Maar deze gemeenplaatsen worden gecompenseerd door een interessante subtekst. Ruby's grootste probleem is dat ze zich een vreemde voelt, niet alleen op school, maar ook thuis. Collega's lachen haar uit vanwege haar werk, omdat het meisje soms naar vis ruikt. En familieleden kunnen haar passie voor muziek fysiek niet delen. En op een gegeven moment lijkt "CODA: Child of Deaf Parents" de ideeën van films over ongewone tieners op hun kop te zetten.

Het zou heel gemakkelijk zijn om een ​​film te maken over een doof kind dat geen contact kan vinden met zijn familie. Maar het blijkt dat Ruby gescheiden is van haar familieleden alleen door haar normaliteit, de afwezigheid van fysieke kenmerken. Het komt op het punt dat broer op een gegeven moment zegt hij: "Alles was in orde totdat je kwam opdagen." De heldin voelt te vaak als louter een functie, een noodzakelijke tussenpersoon voor haar gezinsleden in hun werk. Hoewel in werkelijkheid ouders gewoon niet altijd hun liefde kunnen uiten.

Maar het einde is het beste. We kunnen niet zeggen dat hij te prominent is, maar nogmaals, de makers hebben traditionele manipulatie vermeden. In dergelijke verhalen laten ze graag zien hoe de held beseft dat het gezin het belangrijkste is. "Een kind van dove ouders", integendeel, herinnert eraan dat elke persoon zijn eigen weg heeft en het banale "als je liefhebt, laat los" is zeer relevant, althans met betrekking tot volwassen kinderen.

Plotwise, CODA: Child of Deaf Parents is misschien zelfs te veel een Oscar-winnend drama. Hier is er een complex leven van ongewone mensen en onopvallende moraliteit. Maar toch, de tape omzeilt netjes bijna alle banale trucs, blijft oprecht en ontroerend. En ze verdiende echt alle drie de prijzen.

Troy Kotzur, die de vader van Ruby speelde, wordt het meest herinnerd in de film, en hij was het die naar de prijs ging als beste mannelijke bijrol. Shan Hader herwerkte de plot perfect naar de Amerikaanse realiteit, en de tape won eerlijk de prijs voor het beste aangepaste scenario. En warmte en ongekunsteld emoties waarmee je CODA de beste film mag noemen. Het is tenslotte gewoon heel prettig om naar te kijken.