Waarom kijken naar Tokyo Police, een prachtig geënsceneerd drama dat zich afspeelt in de wereld van de yakuza

Op 7 april bracht HBO Max een serie uit gebaseerd op de memoires van de Amerikaanse journalist Jake Adelstein. De pilot-aflevering van "Tokyo PD" werd geregisseerd door Michael Mann - een van de beste regisseurs van misdaadfilms, de auteur van "Fight" en "Accomplice".

Jake Adelstein is zelf op jonge leeftijd vanuit Missouri naar Japan verhuisd en heeft lange tijd als verslaggever gewerkt. Hij schreef het boek Tokyo Vice: American Reporter on the Police Beat in Japan. Toegegeven, de serie is meer geïnspireerd door dit werk en vertrouwt er niet volledig op.

Aanvankelijk was het project opgevat als een langspeelfilm en zou Adelstein gespeeld worden door de Brit Daniel Radcliffe. Maar uiteindelijk besloten ze in plaats daarvan om de serie te filmen, en de ster van "Harry Potter" in de titelrol werd vervangen door de Amerikaan Ansel Elgort.

Charmante visuals en ongehaaste plotontwikkeling

Een jonge Amerikaan, Jake (Ansel Elgort), wordt niet zonder moeite de enige buitenlandse verslaggever in de staf van de beroemde Tokyo-krant The Yomiuri Shimbun. Hij wordt ingehuurd door de Crime Squad, maar in plaats van alleen de persberichten van de politie te herschrijven, wil de man mensen de waarheid vertellen over de georganiseerde misdaad. Hoewel zijn superieuren daar een hekel aan hebben.

Dan sluit de held vriendschap met detective Hiroto Katagiri (Ken Watanabe). Hij helpt Jake verschillende verhalen over de yakuza te onderzoeken. Alleen nu maakt de journalist door zijn activiteiten al snel veel vijanden in de stad.

Een van de producenten van de serie was Destin Daniel Cretton, regisseur van "Shana-Chi en de legendes van de tien ringen». Ten tijde van de release verraste deze film iedereen aangenaam met zijn rijke visuele stijl, die veel leende van klassieke Aziatische actiefilms. Hier wordt hij ook gecombineerd met het zeldzame talent van Michael Mann om een ​​echt duistere misdaad noir te filmen.

Tokyo Police is ongelooflijk leuk om naar te kijken. Vanaf de allereerste frames word je betoverd door de schoonheid van de stad, niet minder poëtisch weergegeven dan in de beroemde "Moeilijkheden bij het vertalen». Japanse straten verstrengeld met draden, neonbars, gezellige binnenplaatsen, retro-auto's en halflege ruimtes die eruit zien alsof ze uit Edward Hopper-schilderijen komen - je kunt gewoon niet anders dan verliefd worden op zo'n Tokyo.

Tokyo Police is een erg traag en contemplatief project. De plot begint min of meer pas in de derde reeks naar voren te komen, maar alleen al door de rijke visuele verveling raak je niet verveeld. Zelfs de openingstitels willen niet overslaan: dit is een apart kunstwerk, dat doet denken aan Cary Fukunaga's "True Detective" en tegelijkertijd traditionele yakuza-tatoeages.

Er zit geweld in de serie, maar ook dat wordt uiterst esthetisch weergegeven. En in dit opzicht staat "Tokyo Police" veel dichter bij de klassieker samoerai films dan de meeste actiefilms die bekend zijn bij het westerse publiek.

Kritiek op vreemdelingenhaat en censuur in Japan in de jaren 90

De serie balanceert tussen misdaad en industrieel drama - een vrij groot deel van de tijd wordt besteed aan Jake's communicatie met collega's en journalistieke "keuken". Bovendien voegen de auteurs van tijd tot tijd sociaal drama toe aan deze ketel.

Dus de momenten die de ontberingen van het werken in een groot Japans bedrijf onthullen, doen sterk denken aan het schilderij "Fear and Trembling" (2003). Daar bevond de Belg zich in gevangenschap van een voor haar vreemde bedrijfscultuur, waar beledigingen van werknemers aan de orde van de dag zijn.

Overigens was "Fear and Trembling" ook gebaseerd op echte gebeurtenissen die de Belgische schrijfster Amélie Nothombe overkwamen. Ze vormden de basis van haar gelijknamige roman, en later van de verfilming, die even goed het thema vreemdelingenhaat in Japan blootlegde.

Adelstein wordt geconfronteerd met precies dezelfde dagelijkse discriminatie: collega-reporters worden het niet beu om hem te plagen alleen al vanwege het feit dat hij een buitenlander is en tegelijkertijd een jood, en de hoofdredacteur ergert zich aan zijn aanwezigheid in staat.

De serie bekritiseert de traditionele Japanse manier van leven niet alleen vanwege schaamteloze vreemdelingenhaat, maar ook vanwege censuur. In de eerste aflevering mag Jake het woord 'moord' niet gebruiken in een artikel over een man die op straat is doodgestoken.

Zoals de politieagent hem uitlegt: "Niemand wordt gedood in Japan." Daarom zouden de media, in plaats van te schrijven zoals het is, eufemismen moeten gebruiken. Trouwens, deze benadering resoneert verrassend met de realiteit van het moderne Rusland.

Ongelooflijk acteerwerk en prachtige Japanse taal

Ongeveer de helft van de dialogen in de serie is in het Japans gefilmd, dus het is beter om Tokyo Police met ondertiteling te kijken om de sfeer beter te voelen. Ansel Elgort heeft geweldig werk geleverd als expat en het is een plezier om naar hem te luisteren. Evenals het bewonderen van het strenge gezicht van Ken Watanabe, bekend bij kijkers van "Letters from Iwo Jima" Clint Eastwood.

Welnu, het verfijnde beeld van Rachel Keller geeft Tokyo Police een gelijkenis met het werk van David Lynch.

Deze uitstekend gefilmde en onberispelijk geacteerde serie is zeker de moeite waard om te waarderen, ondanks het trage plot. Bovendien overschaduwen de verbluffende beelden alle tekortkomingen van het script.

En na The Police zul je zeker een verlangen hebben om Sofia Coppola's Lost in Translation opnieuw te bezoeken of "Tokyo Bride" van Stefan Libersky om het exotische Japan te blijven bewonderen door de ogen van anderen directeuren.

Linda Zhuravleva