Hoe de Beauty and the Dragon-anime een klassiek sprookje vermengt met actuele thema's
Gemengde Berichten / / April 22, 2022
Het werk van de beroemde auteur vertelt ongewoon over onderdompeling in internet en bevalt met muzikale nummers.
Op 14 april wordt de volledige anime "Beauty and the Dragon" van de beroemde regisseur Mamoru Hosoda uitgebracht op Russische schermen. In de zomer van 2021 was de film te zien op het filmfestival van Cannes, waar hij zeer gewaardeerd werd door critici. Het is bovendien niet de eerste keer dat de regisseur meedoet aan de competitie: in 2018 werd in datzelfde Cannes een van zijn bekendste werken, Mirai from the Future, vertoond.
Hosoda-anime zijn goed omdat ze voor elke kijker begrijpelijk zijn. Zowel fans van Japanse tekenfilms als degenen die deze kunstvorm totaal niet kennen, kunnen ze bekijken. "Beauty and the Dragon" is geen uitzondering: de foto roept serieuze vragen op, maar blijft tegelijkertijd licht en fantastisch, dus zowel volwassenen als kinderen zullen het leuk vinden.
Een combinatie van verschillende interessante thema's
Het verlegen schoolmeisje Suzu hield al van kinds af aan van muziek. Maar na de dood van haar moeder, die zich dapper haastte om een onbekend kind te redden, stopte het meisje met zingen.
Onverwacht wordt Suzu geholpen door het nieuwe U Network, dat mensen de mogelijkheid biedt zich onder te dompelen in anonieme virtual reality. Daar neemt het meisje de naam Belle aan en wordt een populaire zangeres.
Maar op een dag komt ze over draak - een agressieve gebruiker die vecht in de ring. Suzu realiseert zich dat deze man hulp nodig heeft, maar kan zijn ware identiteit niet achterhalen.
Mamoru Hosoda maakt al jaren anime rond dezelfde onderwerpen. Hij heeft het vaak over het belang van het gezin (zoals in "The Beast's Apprentice" of "Mirai from the Future"), op zoek naar zichzelf en reflecteren op het verleden ("The Girl Who Leapt Through Time"). Zelfs de virtuele wereld is al verschenen in zijn "Summer Wars".
Daarom kan "Beauty and the Dragon" een compilatie van al het werk van de auteur worden genoemd. Hij probeert verschillende belangrijke onderwerpen tegelijk te behandelen. Enerzijds heeft Hosoda het over verlegen en getraumatiseerde mensen die bang zijn zich aan anderen te openbaren. En daarbij maakt hij op een heel interessante manier gebruik van de virtuele wereld.
Te vaak houdt de oudere generatie (en Hosoda is nog steeds boven de 50) ervan om sociale netwerken en de vlucht uit de realiteit naar internet te bekritiseren. Beauty and the Dragon daarentegen laat zien dat anonimiteit en fantastische avatars een soort therapie kunnen zijn en helpen om te gaan met de trauma's van het echte leven.
Maar daar stopt het verhaal niet. Mamoru Hosoda praat tegelijkertijd ook over een bekend onderwerp gezinnen en op zoek naar dierbaren. Suzu lijdt onder het verlies van zijn moeder en merkt zijn begripvolle vader niet op. Bovendien ziet ze niet eens dat er nog een zorgzaam persoon naast haar staat.
Tegelijkertijd zullen ze ook een ander interessant onderwerp vastleggen: zelfs de meest populaire mensen, die iedereen om hen heen mooi en zelfverzekerd vindt, kunnen van binnen net zo timide en berucht zijn.
En tegen het einde van "Beauty and the Dragon" komt plotseling het moeilijkste en donkerste deel: het verhaal van huiselijk geweld. Dit probleem is relevant in het patriarchale Japan. En helaas in veel andere landen.
Helaas moeten we toegeven dat het de auteur niet gelukt is om al het bovenstaande volledig in het kader van een werk van twee uur te passen. Misschien zou "Beauty and the Dragon" er beter uitzien in de vorm anime serie afleveringen voor 10. Helaas, sommige karakters blijven alleen functies, en zelfs de draak zelf zou te klein zijn.
En ja, het einde is een beetje verwarrend. Al wordt Hosoda al meer dan een jaar beschuldigd van het niet kunnen bedenken van finales.
Veel interessante referenties
De originele naam van de anime is "The Dragon and the Freckled Princess". Maar in dit geval bleken de Russische localizers gelijk te hebben, waardoor de titel eruitzag als “schoonheid en het beest». Hosoda's werk verwijst vaak naar dit werk (vooral de Disney-verfilming), zowel in plot als visueel: de draak kweekt hier zelfs rozen in zijn verborgen kasteel.
Maar de zaak beperkt zich niet tot alleen een verwijzing naar de klassiekers. In feite doet de wereld van U erg denken aan OASIS uit de film "Eerste speler die zich klaarmaakt». Dus in een eindeloos aantal avatars zullen aandachtige kijkers zeker hints van bekende personages uit andere tekenfilms opmerken.
De plot zelf doet denken aan veel moderne kunstenaars: van het optreden van de groep Gorillaz, bestaande uit fictieve avatars, tot de virtuele zanger Hatsune Miku. En over het algemeen worden sommige muzikanten al enkele jaren via internet gepromoot en treden beroemde artiesten regelmatig op in het spel Fortnite.
En in "Beauty and the Dragon" bestaat een aanzienlijk deel van de timing uit liedjes. Je kunt zelfs zeggen dat de regisseur een echte muzikaal.
Het is zijn verdienste dat Hosoda's werk, in tegenstelling tot Ready Player One, niet verandert in een eindeloze reeks popcultuurreferenties. Hier komen het verhaal en de personages op de eerste plaats.
Een ongebruikelijke benadering van animatie
Het bestaan van personages in twee werelden opent ruimte voor de verbeelding van de auteur. De regisseur creëert een contrast tussen het gewone leven en virtual reality. Hier is echter een probleem.
De wereld binnen het netwerk ziet er mooi en logisch uit: het wordt weergegeven in 3D, helder en verzadigd. Maar in de gewone wereld tekent Hosoda personages in een klassieke minimalistische stijl. Tegelijkertijd zijn de achtergronden subtieler uitgewerkt. En het blijkt dat tussen realistische huizen en bomen platte karakters staan en praten, die met slechts een paar slagen zijn geschetst.
Maar eigenlijk wil ik fouten vinden na het kijken. Dynamische actie doet je alle problemen van de visuele serie vergeten. Bovendien weet Hosoda zelfs statische scènes spannend te maken.
Ongeveer in het midden van de plot zal er een homerisch grappig moment zijn wanneer hetzelfde beeld twee minuten wordt getoond en zelfs de personages nauwelijks spreken. Maar alles wordt gepresenteerd met zo'n subtiele ironie dat er geen gevoel van verslappende actie is.
Een apart pluspunt van "Beauty and the Dragon" is dat letterlijk iedereen ernaar kan kijken. Begrip vereist geen onderdompeling in de Japanse cultuur of een grondige kennis van de wereld van anime. Bovendien spreekt de cartoon over belangrijke onderwerpen, die elk zeker zijn publiek zullen vinden. En hiervoor kan hem zowel het chaotische plot als de problemen met het visuele worden vergeven.
Lees ook🧐
- 9 verslavende anime-series om je af te leiden van je problemen
- 8 interessante details uit Sovjet-cartoons die je niet zijn opgevallen
- "Weather Child" is een anime-meesterwerk dat iedereen zou moeten zien
- 7 Russische en Sovjet-cartoons die in andere landen geliefd zijn
- 17 getalenteerde Russische tekenfilms waarvoor je je niet schaamt
Sinds het begin van de jaren 2000 schrijf ik over films en series. Auteur en presentator van de podcast "Watcher". Ik volg alle premières, bestudeerde, gedemonteerd en werd verliefd op de filmografie van Tarkovsky, Lynch, Tarantino, Wright en Snyder. Ik doe mijn best om lezers kennis te laten maken met verschillende films zonder beperkingen op complexiteit, releasedatum en genres.