Wetenschappers hebben eindelijk bevestigd wat zich in de maan bevindt

Franse wetenschappers hebben bekende gegevens en computersimulaties gecombineerd om te bepalen wat zich onder het maanoppervlak bevindt. Onderzoeksresultaten gepubliceerd in het tijdschrift Nature.

Om meer te weten te komen over de structuur van de maan (evenals de aarde en andere hemellichamen), moeten astronomen vertrouwen op gegevens van seismische activiteit. De manier waarop akoestische golven die worden gecreëerd door oppervlaktetrillingen door materiaal in een planeet of maan reizen en er weerkaatsen, helpt wetenschappers bij het maken van een gedetailleerde kaart van het interieur van een object.

Maar in het geval van de maan is er een probleem. Dankzij Apollo hebben we seismische activiteitsgegevens, maar de resolutie is te laag om de samenstelling van de binnenste kern van de maan nauwkeurig te bepalen. We weten dat het een vloeibare buitenkern heeft en we gaan ervan uit dat er een ijzeren vaste kern in zit, maar tot nu toe hebben we dit niet kunnen bewijzen.

Astronomen van het Franse Nationale Centrum voor Wetenschappelijk Onderzoek hebben bekende gegevens als basis genomen om een ​​profiel op te bouwen van de bekende kenmerken van de maan. Deze omvatten de mate van vervorming als gevolg van zwaartekrachtinteractie met de aarde, de variabiliteit van de afstand tot de aarde en de dichtheid. Vervolgens voerden ze simulaties uit met verschillende kernmaterialen om een ​​model te vinden dat bij de waarnemingsgegevens zou passen.

En ze ontdekten dat de maankern erg op die van de aarde zou moeten lijken - met een buitenste laag vloeistof en een vaste binnenkern. Volgens simulaties heeft de buitenste kern een straal van ongeveer 362 kilometer, terwijl de binnenste kern een straal heeft van ongeveer 258 kilometer. Dit is ongeveer 15% van de gehele straal van de maan.

De binnenste kern, zo ontdekte het team, heeft ook een dichtheid van ongeveer 7.822 kg per m³. Dit komt heel dicht in de buurt van de dichtheid van ijzer.

Zo konden wetenschappers eerdere hypothesen over de maankern, vergelijkbaar met de aarde, bevestigen. En verdere studie van de satelliet zal helpen om meer te weten te komen over zowel zijn geschiedenis als hoe magnetische velden verdwijnen.

We weten dat de maan kort na zijn vorming een krachtig magnetisch veld had dat ongeveer 3,2 miljard jaar geleden begon te verzwakken. Zo'n magnetisch veld wordt gecreëerd door beweging en convectie in de kern, dus waar de maankern van gemaakt is heeft veel te maken met hoe en waarom het magnetische veld verdween.

Gezien de hoop van de mensheid om in relatief korte tijd naar de maan terug te keren, hoeven we misschien niet lang te wachten op seismische bevestiging van deze ontdekkingen.