Hoe Ari Astaire zijn unieke films maakt
Gemengde Berichten / / May 14, 2023
Horror zonder geschreeuw, nadruk op familierelaties en liefde voor het surrealisme.
Ari Aster is een van de meest populaire regisseurs die de afgelopen jaren debuteerde. Hij is pas 36 jaar oud, maar hij heeft al drie films weten te maken, die stuk voor stuk veel herrie hebben gemaakt. Het debuut "Reincarnation" toonde aan dat er een groot potentieel in Aster zit, "Solstice" demonstreerde zijn grote talent en "All Fears Bo" maakte indruk op de regisseur met zijn ambitie. Aster is zowel een unieke auteur als een vertegenwoordiger van de volgende "new wave" die in de post-horrorrichting werkt. We begrijpen welke kenmerken de films van Ari Astaire speciaal maken.
Een bijzondere vorm van angst
Elke film van Ari Astaire wordt gedefinieerd als een horrorgenre, maar met veel bedenkingen. De regisseur weigert simpele hulpmiddelen die de kijker afschrikken (bijvoorbeeld schreeuwers) en focus op iets anders. Allereerst over de personages. De helden van Ari Aster zijn gebroken mensen. Zowel drama als horror groeien tegelijkertijd uit hun defect.
Een gigantische invloed op de perceptie van Astaire's films heeft het surrealisme, dat soms als basis dient, het weefsel van de foto. Dus, op "Zonnewende» De scènes van de Europese feestdag doen denken aan de droom van de heldin - ze zijn zo vreemd. "All Bo's Fears" kan op elke gewenste manier worden geïnterpreteerd, het is zowel een droom als een hallucinatie en een fantasie als een trip. In "Reincarnation" dringt het surrealisme de levens van de personages binnen door middel van verlies en pijn, voortdurend verwijzend naar de mentale onevenwichtigheid van de personages.
In elke scène probeert Ari Astaire het gevoel te verwerken dat er iets mis gaat, dat escaleert tot paranoia. Hieruit wordt angst geboren. De schreeuwer schrikt een paar seconden en verdwijnt, en de horror in de films van de jonge regisseur dringt druppelsgewijs tot de kijker door, soms zonder zelfs maar een kritiek punt te bereiken. Als gevolg hiervan wordt het niet zozeer eng als wel ongemakkelijk.
Spelen met structuur
De films van Ari Astaire worden gekenmerkt door heterogeniteit. Twee aangrenzende scènes kunnen er zo verschillend uitzien, alsof ze toevallig op dezelfde foto staan. Om contrast te creëren, maakt de regisseur actief gebruik van kleurcorrectie, kostuums en weersomstandigheden. Verlichting, de emoties van de personages en hoeken. Door te verpletteren kun je de kijker van streek maken, hem in nieuwe omstandigheden brengen. Met elk werk groeit de passie voor heterogeniteit, hoewel kan worden aangenomen dat de auteur gewoon de groeiende budgetten gebruikt en al zijn ideeën belichaamt.
De regisseur gebruikt niet alleen visueel en emotioneel contrast, maar verandert ook vaak de snelheid van het verhaal. Hij is bereid scènes toe te voegen die soms overbodig lijken, alleen maar om de structuur te doorbreken. Na een hardnekkige aflevering kan een heel avontuur in de geest van tienerkomedies beginnen (zoals in "Solstice"), en na een vreselijke achtervolging door het bos laat Ari Astaire een heel sprookje zien ("All Bo's Fears"). Emotionele schommel, visuele verscheidenheid en verandering van tempo zijn elementen die inherent zijn aan elke foto van de auteur.
Briljante regie
De scripts van Ari Astaire zijn gemakkelijk te bekritiseren (vooral "reïncarnatie”, waar veel onlogische afleveringen waren). Maar zijn vermogen om het filmproces te managen is van het hoogste niveau. Acteurs die met de auteur werken, doen altijd hun best. Cameramensen, belichting en vooral artiesten leveren ook geweldig werk. Dankzij de regie weet Astaire fouten in zijn eigen scripts te verbergen of enigszins te corrigeren.
Thematische beperking
In de eerste drie films gebruikt Ari Astaire dezelfde thema's - voor velen kan dit een probleem zijn. De dood van een geliefde (of meerdere, zoals in Solstice) wordt het startpunt van waaruit de hoofdpersoon zal verhuizen. Het is niet verwonderlijk dat sommige kijkers de schilderijen van de regisseur interpreteren als een statement over het gezin, wat nauwelijks zinloos is.
Iets minder dan een gezin, maar toch praten veel films van Astaire over verraad. Trouwens, de dood is paradoxaal genoeg ook een vorm van verraad, vooral in Solstice. De regisseur is gefixeerd op de kwetsbaarheid van menselijke relaties. Misschien zijn zijn personages daarom zo goedgelovig - uiteindelijk lijden ze door andere mensen. Waarschijnlijk, "Alle angst Bo' zal een einde maken aan de studie van familiebanden en Ari Astaire zal het onderwerp van toekomstige films veranderen.
Niet-willekeurige mode
Het afgelopen decennium zijn er veel regisseurs geweest die de vorm van horror gebruiken, maar de kijker niet afschrikken. Jordan Peele ('Get Out', 'Us') is bijvoorbeeld een sociale criticus. Zach Cregger doet hetzelfde in The Barbarian en Robert Eggers (The Lighthouse, The Witch) is gepassioneerd door mythologie en volksthema's. Soortgelijke processen ontwikkelen zich in Europa, waar Pascal Laugier waanzin onderzoekt door middel van hypertrofie en mentale afwijkingen, en Julie Ducournot ("Titan", "Raw") uit een stoffige plank haalt lichaamsverschrikking en heroverweeg ze.
Ari Astaire past niet alleen in deze golf, maar is ook een van de belangrijkste auteurs van het posthorrorgenre. Hij is geïnteresseerd in oude horrorfilms, maar hij is niet klaar om hun karakteristieke trekken over te nemen. Een regisseur kan tientallen kleine visuele verwijzingen maken, maar negeert de enge elementen.
De vraag kan rijzen: waarom verschrikking? Blijkbaar zit het punt in de plasticiteit van het genre, evenals in hun metaforische aard - het is gemakkelijker om er een boodschap in te naaien dan in een actiefilm of een komedie. Gezien het onderwerp waarin Astaire geïnteresseerd is, zou hij gemakkelijk een drama kunnen maken over familierelaties, maar dat doet hij nog steeds niet. De afwijzing van het surrealisme en de giftige atmosfeer zal het verhaal immers vereenvoudigen.
Ari Aster is een van de regisseurs die de taal en sfeer van de moderne onafhankelijke cinema bepalen. Astaire kan een hekel hebben of als overschat worden beschouwd, maar zonder hem zou de indiescene er armer uitzien. Als je alleen kennis wilt maken met zijn werk, is het beter om te beginnen met "Solstice" - de meest complete film van de auteur.
Lees ook😓😨😰
- De Anthology of Russian Horror bracht de werken van Poesjkin, Groen en Tolstoj nieuw leven in. Het bleek geweldig
- 10 arthouse-films die de manier waarop je naar cinema kijkt zullen veranderen
- 20 originele films van de afgelopen jaren voor wie de blockbusters beu is
- 12 interessante details in beroemde films die je misschien niet zijn opgevallen
- Hoe A24 slaagde en de filmindustrie veranderde