Waarom 'Asteroid City' een van de beste films van het jaar is, maar een van de slechtste films van Wes Anderson
Gemengde Berichten / / June 26, 2023
De foto is vreemd, maar mooi geworden.
Op 23 juni werd Asteroid City, de nieuwe film van Wes Anderson, breed uitgebracht. Het volgende werk van de regisseur bevalt met een schitterend visueel bereik, maar roept bijna geen emoties op.
Er wordt de hele tijd over de creatieve doodlopende weg van Wes Anderson gesproken. De regisseur met waarschijnlijk de meest herkenbare stijl is gewoon gedoemd tot zo'n reactie. Maar het gepraat over zelfherhalingen was echt luid na The French Herald. Het lijkt erop dat Anderson zelf tijdens het werken aan de Herald besefte dat er iets mis ging, en daarom probeerde hij in de nieuwe film te spelen met bekende elementen en instellingen. Dat is de reden waarom de "City of Asteroids" zo speciaal bleek te zijn - niet op een goede manier.
Wes Anderson - traditioneel - tegelijkertijd de regisseur, scenarioschrijver en producent van de film. De cameraman is Robert Yeoman, die alle films van Anderson regisseerde. De componist is Alexandre Desplat, die de muziek schreef voor de laatste vijf films van de regisseur.
"City of Asteroids" staat vol met een groot aantal sterren, waarvan er vele in slechts één of twee scènes voorkomen. De filmsterren Tilda Swinton, Adrien Brody, Tom Hanks, Margot Robbie, Jason Schwartzman, Scarlett Johansson, Bryan Cranston, Matt Dillon, Edward Norton, Steve Carell, Willem Dafoe, Lev Schreiber en, paradoxaal genoeg, ander.
De film is verdeeld in verschillende niveaus, maar alles is rond het stuk gebouwd: 1955, jonge astronomen komen naar Asteroid City voor een wetenschappelijke conferentie. Door onvoorziene omstandigheden kondigen de autoriteiten een quarantaine af, waardoor het congres vertraging oploopt. Volwassenen en kinderen proberen erachter te komen wat er aan de hand is.
Het meest complexe mechanisme met oude onderdelen
"City of Asteroids" is een film met een ingewikkelde structuur. Vanaf het allereerste begin ziet de kijker dat wat er op het scherm gebeurt, onderdeel is van een toneelstuk dat in New York wordt vertoond en voor televisie wordt gefilmd. Het hoofdperceel neemt iets meer dan de helft van de schermtijd in beslag, alle resterende minuten worden besteed aan metanarratieven - de acteurs bespreken bijvoorbeeld hun rol en de toneelschrijver vult de personages aan. Het uitleggen van de structuur van Asteroid City is moeilijker dan het volgen ervan, simpelweg omdat het zo mooi gebouwd is.
Als je de film uit elkaar haalt en ze allemaal serieus evalueert, dan is alles briljant. Hoewel dit al vóór het bekijken begrijpelijk is, omdat we het hebben over het werk van Wes Anderson. Tientallen geweldige acteurs, briljante kostuums, een heleboel grappige grappen, symmetrieën, lettertypen, panorama's - alles, wat Anderson draagt van storyboard tot storyboard is hier, en volgens de hoogste kwaliteitsnormen.
Minder leven
Als in "Franse heraut”, Verplettert Anderson het verhaal opnieuw in stukken en werkt ze afzonderlijk aan elk ervan. Deze benadering heeft een grote invloed op de perceptie.
"City of Asteroids" legt geen gevoelens bloot, alle emoties worden maximaal gesimuleerd en zelfs pretentieus. Dit komt natuurlijk door het formaat van de foto zelf. Het lijkt er echter op dat de bijna volledige afwezigheid van echte (of vermomde) emoties het beeld bederft.
In een van de eerste scènes begraven de kinderen de as van hun moeder en voeren ze magie uit in de hoop dat ze zal herrijzen. Dit alles ziet er tragisch, naïef uit en veroorzaakt tegelijkertijd een glimlach. Vervolgens blijkt dat dit een van de twee of drie scènes is die je gewend bent te zien in Anderson's films.
De warme, donkere angsten en hoop uit de kindertijd die Anderson's beste films emotioneel vullen, worden slechts een hulpmiddel in Asteroid City. Relatief gezien is het lijden van het personage alleen nodig om de plot te verplaatsen, en op zichzelf zijn ze niet bijzonder waardevol. Zo'n droge, zelfs cynische benadering maakt van "Asteroid City" een intellectueel amusement, waarbij de kijker referenties raadt, lacht na goede grappen en begrijpt de structuur van de film.
Reflectie en de strijd tegen zelfherhalingen
Na de release van The French Herald leek het erop dat Anderson voor het eerst de doodlopende weg had bereikt waar hij altijd naar op weg was. "City of Asteroids" is een poging om iets te veranderen, toegewijd aan zichzelf blijvend. De taak is moeilijk, dus het is niet verwonderlijk dat de regisseur het niet aankon.
Complexe structuur, meta-levels en een obsceen groot aantal personages en verhaallijnen zijn ontworpen om vertrouwde elementen nieuw leven in te blazen. Het loskoppelen van de individuele verhalen maakt de film echter minder levendig. Het bleek eerder een maskering van een creatieve crisis te zijn, en niet de meest succesvolle. Misschien was het nog beter geweest als Anderson het wiel niet opnieuw had uitgevonden en gewoon een filmpje had gemaakt over de conferentie van jonge astronomen.
Als je "City of Asteroids" en "French Messenger" toevoegt, krijg je instructies van een goochelaar. Wat vroeger magie leek, lijkt nu op vakmanschap en wiskunde. Anderson lijkt de lichtheid te hebben verloren die hem altijd heeft onderscheiden van andere levende klassiekers. "City of Asteroids" is een briljant visueel werk, maar het is onwaarschijnlijk dat je het opnieuw wilt bezoeken.
Toegegeven, Wes Anderson is een genie omdat zijn film niet de beste is - een onbereikbaar ideaal voor de overgrote meerderheid van andere regisseurs. Asteroid City zou gemakkelijk in de top 10 van beste films van het jaar kunnen komen, maar het past ook niet in de top 8 van beste films van Anderson.
Lees ook🧐
- 'Mother' is een ultradomme actiefilm van Netflix waarin Jennifer Lopez haar dochter redt van domme bandieten
- De serie "Luther" eindigde met een film. Is het de moeite waard om te kijken?
- Parijs, actrices en moorden - "My Crime" van Francois Ozon zal liefhebbers van theater en humor aanspreken
- Samuël L. Jackson in Moskou. Marvel's Secret Invasion is meer een spionagethriller dan een superheld
- "All Fears Bo" is geweldig. Hij is als een gekke droom waarin Joaquin Phoenix leeft