"Plush Bubble" met Zach Galifianakis - een film waarvan er niets overblijft
Gemengde Berichten / / July 29, 2023
Veel speelgoed, weinig plezier.
Bubble Plush ging op 28 juli in première op Apple TV+. En hij verdient nauwelijks aandacht.
De film is gebaseerd op het boek The Great Beanie Baby Bubble van Zach Bissonnette. Dit is het verhaal van Ty Warner, een zakenman die miljarden verdiende met het verkopen van knuffels. In veel opzichten was het succes van zijn bedrijf te danken aan de ontwikkeling van internet en online veilingen - pluchen dieren werden al snel gewild bij wederverkopers en verzamelaars.
De film is geregisseerd door mensen die nooit speelfilmregisseurs zijn geweest: Christine Gore (producer van Foxcatcher) en Damian Kulash. Gore schreef ook het scenario en Kulash schreef de muziek. De cast ziet er veel indrukwekkender uit: Zach Galifianakis (“The Baskets”), Sarah Snook (“The Heirs”), Elizabeth Banks (“The Hunger Games”) en Geraldine Viswanathan (“The Miracle Workers”).
Bubble Plush probeert de opkomst en ondergang van het bedrijf vanuit meerdere perspectieven te vertellen. De hoofdpersonen zijn oprichters Ty en Robbie, Ty's vrouw Sheila en medewerkster Maya.
Gebrek aan een verenigde geschiedenis en verwarring
De film heeft een heel vreemde structuur. Stel je voor dat tien mensen je 's ochtends tegelijkertijd vertellen over hun jeugd en ontbijt - zoiets als "Bubble Plush" lijkt erop.
De actie vindt plaats in verschillende tijdlijnen en het verhaal wordt verteld vanuit vier verschillende personages. Overgangen van het ene deel naar het andere zijn zo chaotisch mogelijk. Ik heb net Robbie uit 1992, ze laten Ty uit 1983 zien en dan Maya uit 1997. Als gevolg hiervan verandert elk verhaal in een reeks stukjes en wordt het nooit helemaal tot het einde verteld.
Meerdere keren tijdens het kijken is er het gevoel dat de film begint te versnellen - er verschijnt een zenuw, een conflict in. Maar dan is er nog een verandering in de tijdsperiode en de held, zodat de emoties afnemen. Bij het derde bedrijf bruist "Plush Bubble" oubollig en probeert niet eens meer emoties op te roepen.
Het lijkt erop dat een eenvoudig lineair verhaal de film niet veel zou verbeteren, maar er in ieder geval emotie en een soort plot aan zou toevoegen. Zoals het er nu uitziet, is het een vreemd verhaal waarin altijd iets onbeduidends gebeurt.
bedrieglijke oprechtheid
Heimwee naar de tijd waarin hij niet leefde, is een redelijk populaire emotie in de moderne cinema. Het eerste seizoen van Stranger Things is erop gebaseerd en de recente Tetris heeft het omgekocht.
"Plush Bubble" doet zijn best om de kijker te inspireren met deze nostalgie, maar doet het met de druk van een adviseur in een bouwmarkt - na de derde zin wil je wegrennen.
Soms probeert een show zo oprecht te zijn dat het miezerig wordt. Door het scherm te vullen met speelgoed, lijken de auteurs te vergeten dat ze het complot leiden om de persoonlijkheid van hun maker te ontmaskeren. Het lijkt erop dat de klassieke overgang van de lichte kant van de persoonlijkheid naar de donkere kant zich voordoet, maar ook afbreekt. Als gevolg hiervan leiden al deze felle kleuren, capriolen van Galifianakis en bergen speelgoed nergens toe.
Amerika en kapitalisme
De uitdrukking "American dream" is heel vaak te horen in de film (trouwens, moderne scenarioschrijvers gebruiken het alleen in films over het verleden, wat grappig is). En de hoofdpersoon dient als de belichaming van de Amerikaanse droom. Maar in de hele film wordt er nooit uitgelegd of het echt bestaat en, zo ja, waartoe het leidt. De hoofdpersoon is te leeg om iets te illustreren.
Op een gegeven moment lijkt het erop dat de film op het punt staat het kapitalisme te ontmaskeren - er werd tenslotte speelgoed genaaid in China en Korea en de baas van het bedrijf betaalde de werknemers een cent. Maar ook dit verhaal eindigt midden in een zin.
Plush Bubble is een mislukte poging om te veel te vertellen, en ook met de wens om verschillende standpunten te laten zien. Hierdoor verandert de geschiedenis van de speelgoedfabrikant in een labyrint waar geen enkel pad ergens toe leidt. Het is beter om twee uur aan iets interessanters te besteden.
Lees ook🧐
- Het neurale netwerk BaiRBIE me genereert een Barbie-pop op basis van uw foto's
- Barbie is een vakantie
- Good Omens is terug met een nieuw seizoen. En het blijft een briljante serie
- Oppenheimer is een meedogenloos mooie Nolan-film waar je simpelweg niet van kunt houden.
- Grinding of Metal - de verfilming van het cultspel lijkt op een mix van "Mad Max" en "Deadpool"