Het laatste seizoen van Sex Education is uitgezonden. Nu is het niet zo leuk

Op 21 september ging het laatste, vierde seizoen van de serie Sex Education in première op Netflix.

Het eerste seizoen van Sex Education verscheen in 2019 en zorgde voor sensatie. De serie over een maagdelijke schooljongen die in de voetsporen van zijn moeder trad en besloot seksuoloog te worden, vertelde opgewekt over tienerproblemen en -ervaringen. Tegen het einde is de toon veranderd en zijn de vragen die de hoofdpersonen bezighouden zo verschillend mogelijk van die aan het begin.

De hoofdrollen blijven bestaan Asa Butterfield, Gillian Anderson en Shuti Gatwa.

In het nieuwe seizoen gaan Otis en Eric naar Cavendish College, waar studenten de show runnen. In zijn nieuwe functie staat Otis voor een probleem: hij moet concurreren met een andere, meer ervaren seksuoloog die populair is. Tegelijkertijd wordt de held gedwongen zijn moeder te helpen, die lijdt aan een postpartumdepressie.

De accentverschuiving kan verrassend zijn

In het vierde seizoen is Sex Education eindelijk geen serie meer

over tieners. Er zijn merkbaar meer ‘volwassen’ problemen op het scherm. Tegelijkertijd lijkt het erop dat er iets bedrieglijks in de verandering zit, omdat de tienerproblemen van het eerste seizoen behoorlijk volwassen waren, het is gewoon dat de schoolsfeer het mogelijk maakte om er met humor en gemak over te praten. Nu is de achtergrond de universiteit.

Niet alleen de locatie is veranderd, maar ook de personages: het vierde seizoen introduceert veel secundaire personages. En ze zijn heel anders dan die aan het begin van de seksuele voorlichting.

De rivaliteit tussen Otis en een andere sekstherapeut beschrijft de verandering in de serie. Otis is in het eerste seizoen een beruchte maagd die op wonderbaarlijke wijze de juiste adviezen geeft over zijn seksleven. In het vierde seizoen verbergt hij zijn capaciteiten als seksuoloog niet bepaald - hij praat erover met de hele wereld, maar dit verbaast niemand, er zijn andere seksuologen in de buurt.

Sex Education besteedt in het vierde seizoen veel tijd aan postpartumdepressie. Gezien de diversiteit van andere problemen lijkt dit een buitenbeentje nog een serie (of vrede). Maar het blijkt te simpel: er wordt niet genoeg tijd uitgetrokken voor deze verhaallijn.

Oppervlakkige ernst is verwarrend

Het abrupt introduceren van een aantal nieuwe personages is een groot risico, en seksuele voorlichting lijkt niet opgewassen tegen deze taak. In feite zijn dit niet zozeer helden als wel archetypen; de personages hebben geen tijd voor ontwikkeling. Het verschil met wat er aan het begin van de serie gebeurde is groot: de ‘newbies’ roepen geen bijzondere emoties op.

Tegelijkertijd beïnvloeden nieuwe personages de toon van het verhaal. Waren eerdere gesprekken over serieuze zaken heimelijk gevoerd, nu worden ze met volle stem gevoerd. Vanaf de derde aflevering wordt het vermoeiend. Er is een deprimerend gevoel alsof iemand je over het leven leert. Dit is niet langer een gemakkelijke en vriendelijke discussie over problemen, maar onaangenaam gesprek een van een reeks uitspraken die beginnen met de zinsnede ‘We moeten praten’.

De naïviteit overwint

De schetsmatigheid van het oplossen van problemen is niet bepaald een zwak punt van de serie, maar het is te naïef. Met elk seizoen werd deze structuur steeds duidelijker en tegen het einde was deze volledig uitgekristalliseerd. Als er iets ergs gebeurt, handelen de helden als volgt:

1. In eerste instantie proberen ze het probleem gedachteloos op te lossen.
2. Ze denken na over de redenen waarom het probleem zich voordeed.
3. Analyseer hun gedrag en verlangens.
4. Accepteer zichzelf.

Na het laatste punt is het probleem opgelost. Dit is erg voorspelbaar en daarom een ​​beetje saai. Nou ja, de wereld van seksuele voorlichting is te simpel.

Aan de andere kant riep de serie vanaf de allereerste afleveringen naar de kijker dat je jezelf moet accepteren zoals je bent. Om dit proefschrift te illustreren waren de scenarioschrijvers bereid de eenvoudigste schema's te gebruiken. Natuurlijk is hier sprake van enige naïviteit, maar ‘Sex Education’ pretendeert niet een waanzinnig complexe show te zijn. Maar zelfs het accepteren van dit feit helpt niet bij het vechten verveling, wanneer de volgende held een plan lanceert dat zal eindigen in zelfacceptatie.

Humor gescheiden van drama

Het enige dat de serie vanaf het begin behield en onveranderd tot het einde doorging, was humor. “Sex Education” is een zeldzaam project dat voor grappen op dezelfde thema’s vertrouwt, maar nooit in herhaling vervalt. Een verstrooiing van nieuwe bijfiguren stelt ons in staat om tangentieel in te gaan op de passie voor horoscopen en geboortehoroscopen, milieuactivisme en andere moderne trends. Er zijn nog steeds veel grappen, ze zijn gevarieerd.

Het is waar dat de plaats van humor is veranderd. In het eerste seizoen verlichtte komedie de ongemakkelijkheid van de scènes en verminderde ook de pathos. Tegen het einde veranderde alles: nu zijn serieuze woorden gescheiden, grappen zijn gescheiden. “Seksuele voorlichting” doet nog steeds hetzelfde laat je lachen, maar het is als een bonus en geen belangrijk onderdeel van het project.

Het laatste seizoen van Sex Education geeft, als het de indruk van de serie als geheel niet vertroebelt, zeker aan dat het verhaal op tijd klaar was. Hoe verder hij zich verwijderde van tienerproblemen, hoe minder slim en interessant hij bleek te zijn. Door een groot aantal nieuwe personages en locaties kun je je niet op dezelfde manier inleven in wat er gebeurt als in het eerste seizoen. Maar fans zullen Sex Education waarschijnlijk de laatste acht afleveringen vergeven - de voorgaande 24 waren te goed.