“Saw 10”: waarom kijken naar het nieuwe deel van de horrorfranchise

In oktober werd de nieuwe Saw digitaal uitgebracht. In tegenstelling tot de mislukte Saw 8 en Saw: Spiral waren zowel critici als het publiek enthousiast over de nieuwe film: op Rotten Tomatoes behaalde hij een ongekende versheidsscore van 79% voor de franchise. De box office-inkomsten bedroegen $ 78 miljoen, tegen een budget van slechts $ 13 miljoen.

“Saw 10” ​​is een directe voortzetting van het eerste deel, uitgebracht in 2004. De film werd geregisseerd door de jonge regisseurs James Wan en Leigh Whannell. 'Saw: Game of Survival', hoewel het een low-budget project was, kon de kijkers boeien met zijn sfeer, die doet denken aan thrillers uit de jaren 90: een beklemmend gevoel van onheil, gesloten ruimte en een aanhoudend gevoel dat hier geen happy end is zullen.

Na de eerste film, die $103 miljoen opbracht, volgden nog negen delen. Ze zijn allemaal op de een of andere manier verbonden met John Kramer, de architect

maniac, bijgenaamd "Saw" en stervend aan hersenkanker. Hij doodde mensen met een verscheidenheid aan dodelijke valmechanismen - je kon eruit komen, maar in ruil daarvoor moest je iets opofferen (meestal een deel van je lichaam). Sinds de vierde film staan ​​de volgers van John centraal in de plot.

Saw 10 is niet jouw typische horrorfilm. De makers zijn erin geslaagd de franchise opnieuw vorm te geven, terwijl ze de onderscheidende kenmerken en stijl ervan behouden. Het resultaat is een van de beste delen van dit illustere verschrikking-serie. Hieronder staan ​​vijf goede redenen waarom je (soms je ogen bedekkend) naar een van de meest gewelddadige films van dit jaar zou moeten kijken.

1. Een nieuwe kijk op de franchise: riskant en succesvol

Een van de belangrijkste verschillen tussen het tiende deel en de vorige is een radicale verandering in de benadering van de geschiedenis. Nu ligt de focus van de plot daar niet op rechercheurs, die de moorden onderzoekt, niet de ongelukkige slachtoffers die in de val lopen, maar de maniak John Kramer zelf en zijn persoonlijke levenstragedie.

De architect, die elke dag verzwakt, probeert een manier te vinden om een ​​dodelijke ziekte te verslaan en besluit een experimentele operatie te ondergaan, die plaatsvindt in de buitenwijken van Mexico-Stad. Maar oneerlijke doktoren misleiden Kramer en proberen te ontsnappen met het geld dat ze van hem hebben gekregen. John kan het natuurlijk niet zomaar zo laten, dus dwingt hij de oplichters om deel te nemen aan zijn overlevingsspel.

Om een ​​soortgelijke scenario-stunt te regelen voor een bijna 20-jarige franchises - een uiterst gewaagde zet. De afwijzing van de gebruikelijke formule had immers niet altijd een positief effect op de mening van het massapubliek en het verdere lot van de film. Maar hier werkte het: het is interessant om naar de held te kijken, die voor het eerst volledig in het middelpunt van het verhaal staat (hoewel we zijn toekomstige lot al kennen uit de sequels).

Hoewel John Kramer een moordenaar en een sadist is, verschijnt hij in de tiende Saw als een door ziekte gekwelde oude man, met wie je op een gegeven moment oprecht medelijden krijgt. En dit is de belangrijkste verdienste van de makers van de film, die besloten het beeld van hun hoofdpersoon op zijn kop te zetten.

De lange dramatische inleiding wijkt hier opvallend af van de typische Saw, waar het publiek doorgaans meteen hals over kop in wordt gestort wreed schouwspel. Door deze verandering van tempo konden we John als een echt persoon zien, en niet als een genadeloos monster.

2. Dit is een ongewone horror over een wrekerheld

"Saw 10" veranderde niet alleen de plotstructuur, maar ook de stijl. Als eerdere films leken op detectiveverhalen vermengd met ‘martelporno’, dan is het nieuwe deel bijna een wraakthriller, waarin de hoofdpersoon straft criminelen met hun eigen handen.

In dit opzicht ligt de film dicht bij de populaire film “Death Wish” uit de jaren 70 met de beroemde Hollywood-acteur Charles Bronson, waar de held (trouwens ook architect) met wapens zijn eigen gerechtigheid uitoefende in de straten van de stad handen.

Het idee om van een maniak eerst een slachtoffer te maken en vervolgens een burgerwachtheld, bleek waar te zijn verfrissend. De kijker kijkt de hele film naar een methodisch uitgevoerd vergeldingsplan, waarin Kramer zijn slachtoffers alsnog een kans op verlossing laat.

3. Er is hier veel oud en helemaal niet goed ultra-geweld.

De tiende "Saw" zou niet kunnen zonder geavanceerde vallen, die al lang symbolen van de hele serie zijn geworden. Het belangrijkste kenmerk van de nieuwe tests bleek hun gelijkenis met chirurgische ingrepen, wat volledig overeenkomt met de gemene ironie van John Kramer.

Vacuümbuizen die de ogen van het slachtoffer uitzuigen, een elektrisch schokmasker, een draadzaag die gemakkelijk door de botten gaat, en een enorme bestraler. een man levend verbranden - de duivelse machines maken hier nog steeds indruk, ook al zien ze er voor fans een beetje klein uit ondergeschikt.

Kijkers die geweld niet goed waarnemen, kijken dit allemaal na zelf pijniging dat kunnen ze nauwelijks. De makers bezuinigen niet op close-ups, bewegen de camera niet opzij en schuwen niet om de meest ‘kleurrijke’ momenten te tonen. In die zin heeft de tiende “Saw” zijn kenmerkende wreedheid helemaal niet verloren.

4. Je kunt Saw 10 bekijken, zelfs als je niets over de franchise weet

Het is helemaal niet nodig om kennis te maken met de andere delen om de plot van de nieuwe "Saw" te begrijpen - de foto vertelt zijn eigen en heel eenvoudige verhaal.

Ja, er zijn paaseieren en onverwachte. cameo, wat fans van de franchise zal verrassen. Je mag vooral de scène na de aftiteling niet missen; deze geeft aan in welke richting de serie hierna zou kunnen gaan. Maar een kijker die de plotwendingen van dit universum niet begrijpt, zal niet veel verliezen. Daarom is het tiende deel de meest geschikte manier om je onder te dompelen in de gekke wereld van John Kramer.

Als je de referenties in de film wilt begrijpen, kun je alleen de eerste Saw bekijken - dat is voldoende.

5. Dit zie je nergens anders

Tegenwoordig worden er bijna elke maand veel horrorfilms uitgebracht, die voortdurend proberen verras de kijker. Maar gedurende deze tijd had "Saw" geen volwaardige analogen. Van de vergelijkbare projecten kan alleen 'The Squid Game' worden benadrukt, maar de Netflix-show heeft een heel andere toon en stijl en de betekenis van de tests is anders.

Saw 10 biedt dus nog steeds een unieke ervaring die moderne horrorfilms niet kunnen bieden. Vallen, geluidsbanden, scènes waardoor je je van het scherm afwendt en een pop die op de fiets zit - in dit alles heeft zijn eigen ruwe, sombere en uiterst pessimistische stijl die blijft boeien meedogenloosheid.

De nieuwe “Saw” bleek een aangename verrassing te midden van de stroom remakes en mislukte heruitvindingen. Er verscheen plotseling een film aan de horizon, volkomen onbeschaamd voor zijn bloeddorstige verleden, uiterst ouderwetse boodschap en cynisme. Alsof er iets dat nog leeft en ademt voor mijn ogen verschijnt spook uit de gekke jaren 2000 - een tijd waarin horrorfilms niet probeerden te doen alsof ze hoge kunst waren, maar de kijker eenvoudigweg choqueerden en vermaakten, vertrouwend op clip-esthetiek en shocking.

Hoogstwaarschijnlijk wacht ons in de nabije toekomst een nieuwe serie "Saw". Het lijkt erop dat de makers na de tiende film verder moeten experimenteren met de serie. De auteurs hebben het voorbeeld van "Saw 10" in handen - een duidelijk bewijs dat zelfs als ze op de rand van de dood staan, een franchise nieuw leven kan worden ingeblazen. John Kramer zelf zou erg blij zijn met deze uitkomst.