"The Kingdom of the Scavengers" - een serie voor sciencefictionliefhebbers

In 2016 brachten de weinig bekende auteurs Joe Bennett en Charles Huettner de korte animatiefilm Scavengers uit. Het zeven minuten durende werk vertelde het verhaal van twee mensen die zich op een onbekende planeet bevinden. Ze gebruiken lokale planten en dieren als hulpmiddelen om een ​​taak te voltooien. En dit alles leidt tot een volkomen onverwachte uitkomst. Ondanks de eenvoudige animatie was het gekke en verbazingwekkende plot onmiddellijk boeiend en zelfs beangstigend.

In 2023 werd de animatieserie “The Kingdom of the Scavengers” van dezelfde auteurs uitgebracht op de Max-streamingdienst: het vervolgt niet het verhaal van de korte film, maar breidt het idee uit en heroverweegt het. Maar de timing en het budget voor animatie zijn toegenomen. Het resultaat is een prachtig stuk: verbazingwekkend mooi, verdrietig en beangstigend.

“The Kingdom of the Scavengers” zal zeker alle fans van oude sciencefiction aanspreken,

post-apocalyptisch anime en gewoon ongewone tekenfilms. En tegelijkertijd zet het je aan het denken over de interactie tussen mens en natuur.

De plot van “The Kingdom of the Scavengers” is gevuld met mysteries

Het ruimteschip Demeter 227 stortte neer voor de verre planeet Vesta. Er waren veel mensen aan boord, ondergedompeld in cryoslaap, maar het lijkt erop dat het bedrijf dat het schip heeft gestuurd de slachtoffers niet gaat redden.

Verschillende mensen van het team dat wakker was tijdens het ongeval zijn in verschillende delen van Vesta geland. Nu moeten ze overleven op een planeet waar letterlijk elk wezen, plant of zelfs mineraal hen kan doden. Of, omgekeerd, helpen als u correct contact met hen opneemt.

De plot is verdeeld in drie regels gewijd aan verschillende helden. In de eerste proberen ervaren astronaut Sam en zijn metgezel Ursula de gecrashte Demeter te bereiken. Hiervoor gebruiken ze de lokale flora en fauna (dit verwijst slechts naar de scènes uit de korte film). Sam is agressiever tegenover de aard van de planeet, terwijl Ursula geneigd is deze te bestuderen en zelfs enkele van de verschijnselen ervan bewondert.

Tegelijkertijd Azi, samen met de zijne robot genaamd Levi probeert iets op de planeet te laten groeien, maar wordt voortdurend geconfronteerd met moeilijkheden. Geleidelijk begint ze iets vreemds op te merken: Levi lijkt bij bewustzijn te komen en begint zich als een persoon te gedragen.

De derde regel, de treurigste, is opgedragen aan Kamen, een sombere eenling die onder de invloed valt van een wezen uit Vesta en meestal ondergedompeld is in herinneringen aan het verleden.

De hierboven beschreven details zijn slechts elementen van de plot van de eerste twee afleveringen. Strikt genomen kunnen zelfs deze gedeeltelijk als lichte spoilers worden beschouwd: vanaf de pilot-aflevering is het volkomen moeilijk te begrijpen wat er gebeurt. Maar belangrijkere details zullen geleidelijk worden onthuld, dus vermijd te gedetailleerde beschrijvingen van de plot, waaraan sommige recensies zich schuldig maken.

Het is beter om onafhankelijk de redenen voor het schipbreuk, de connecties van de helden en de wendingen van hun lot op een onbekende planeet te achterhalen. Er zullen veel verrassingen zijn.

De serie verwijst naar sciencefiction- en anime-klassiekers

Degenen die in de jaren 80-90 zijn geboren of gewoon van het oude houden Sovjet en Europese animatie, zullen letterlijk een vlaag van nostalgie ervaren vanaf de allereerste aflevering van ‘The Kingdom of the Scavengers’. Visueel en plotsgewijs lijkt het immers op de gewaagde werken uit die tijd, en niet op moderne tekenfilms.

Allereerst denk ik aan parallellen met de legendarische 'Wild Planet' van Rene Laloux - de eerste volledige tekenfilm geproduceerd in Frankrijk. Of met het niet minder bekende ‘Lords of Time’, dat dezelfde regisseur samen met kunstenaar Jean Giraud, alias Mobius, opnam. De invloed van diens werk in Kingdom of the Carrion is duidelijk: degenen die zijn Incal-strips hebben gelezen, zullen onmiddellijk de overeenkomsten opmerken in de afbeeldingen van buitenaardse dieren.

Je kunt je ook de Sovjet-experimentele tekenfilms herinneren, gebaseerd op het werk van sciencefictionschrijvers: "There Can Be Tigers Here" van Ray Bradbury, “Vampires of Geona” en “Masters of Geona” gebaseerd op het verhaal van Gennady Tishchenko, en vooral “The Pass”, gebaseerd op “The Village” van Kir Bulychev. In dat laatste is zelfs de plot enigszins vergelijkbaar: een groep mensen probeert een neergestort ruimteschip te bereiken.

Dit maakt de nieuwigheid helemaal niet secundair of voorspelbaar. Integendeel, het keert eenvoudigweg terug naar de tijd waarin sciencefictionschrijvers en -animators gedurfde thema's in hun plots naar voren brachten: in 'The Kingdom aaseters”, zoals bijvoorbeeld in “Alien”, herinneren ons er ook aan dat bedrijven zich niets aantrekken van het gewone medewerkers.

En tegelijkertijd laten de auteurs, net als in oude films, zien dat de natuur en het leven in het algemeen op een andere planeet zo verschillend kunnen zijn dat iemand het simpelweg niet kan begrijpen. Hier is het al mogelijk om parallellen te trekken met "Solaris" - natuurlijk het origineel van Stanislav Lem, en niet de verfilming van Andrei Tarkovsky.

Tegelijkertijd doet de visuele stijl van de animatieserie in veel opzichten denken aan klassieke anime. Je hoeft niet eens te diep te graven en “Nausicaä of the Valley of the Wind” te onthouden Hayao Miyazaki. Net als het werk van de beroemde Japanse auteur is de plot van 'The Kingdom of the Scavengers' grotendeels gewijd aan het feit dat de natuur, hoewel gevaarlijk, bestudeerd en begrepen moet worden. Maar het is het niet waard om met haar te vechten.

“The Kingdom of the Scavengers” dompelt je onder in de wondere wereld van de natuur

Er is nog een detail dat 'The Kingdom' doet lijken op de animatieklassiekers: de auteurs streven er niet naar om de plot te 'snel' te maken en praten niet alleen over het voortbestaan ​​​​van mensen op een andere planeet.

Allereerst dompelen ze de kijker onder in het leven van de onbekende aard van een andere wereld. Bijna een derde van de speelduur van elke aflevering bestaat uit schetsen over de flora en fauna van de planeet. Sommige beïnvloeden de acties van de hoofdpersonen, terwijl andere gewoon een manier blijven om je het gevoel te geven dat je in een andere wereld bent.

In een van de scènes is Ursula per ongeluk getuige van de hele levenscyclus van een miniatuur dier, die slechts wordt geboren om één taak te voltooien en dan te sterven. En zelfs als alle voorgaande gebeurtenissen in de serie je aandacht niet trekken, is het op dit moment simpelweg onmogelijk om niet verbaasd en bedroefd te zijn door wat er gebeurt.

Ondanks het feit dat dit slechts een cartoon is - de verbeeldingskracht van de auteurs. Maar om de een of andere reden raakt het het hart: alsof dit kleine tafereel de hele geest van de mysterieuze planeet weerspiegelt.

En dan zullen ze, als contrast, de meest onaangename manifestaties van de natuur laten zien. Om te overleven zullen de helden enkele levende wezens op hun gezicht moeten zetten in plaats van maskers. Ze zullen zich voor de storm verstoppen in de binnenkant van een watervogel, maar een enorm insect zal achter hen naar binnen klimmen en uiteindelijk hun ingewanden laten vrijkomen. De personages zullen het enorme lijk als boot gebruiken. En het is beter om niet te vertellen wat er met hun eigen lichaam zal gebeuren.

Maar dit is geen gruwel omwille van gruwelen. ‘The Kingdom of the Scavengers’ balanceert verrassend genoeg op de rand van schoonheid en walging, en toont alle facetten van het leven en zijn een onlosmakelijke verbinding met de dood: dieren en planten jagen voortdurend op elkaar, maar daaruit worden nieuwe geboren schepsels. En dit geldt niet alleen voor de wereld van een fictieve planeet, maar ook voor de onze.

“Kingdom of the Carrion” heeft al ongelooflijk hoge kijkcijfers: 100% positieve recensies van critici en 96% van kijkers op Rotte tomaten en 9 punten voor IMDb. En het is verdiend. Het hele seizoen duurt ongeveer 3 uur - iets meer dan een langspeelfilm. Maar gedurende deze tijd slaagt de animatieserie erin de kijker onder te dompelen in een ongelooflijke wereld: even mooi als beangstigend. Elk personage onthult zijn beste en slechtste eigenschappen en elk personage doorloopt uiteindelijk zijn eigen moeilijke pad.

Dit is een terugkeer naar de klassiekers van de sciencefiction, toen regisseurs en kunstenaars niet bang waren om te experimenteren en met iets compleet nieuws te komen dat een gewoon mens zich niet eens kan voorstellen. Daarom zal bijna elke fan van het genre zeker dol zijn op deze geweldige cartoon.