"The Cherished Wish" - een cartoon die je zult vergeten
Gemengde Berichten / / November 24, 2023
Soms lijkt het erop dat de plot van een nieuw product is geschreven door een neuraal netwerk.
Op 23 november werd wereldwijd een nieuw Disney-animatiewerk uitgebracht. De studio viert net haar honderdjarig bestaan, dus het leek erop dat “The Heart’s Desire” zou moeten worden speciale release: er waren hints dat het een terugkeer naar oude animatiestijlen en thema's zou zijn klassiekers. En het nieuwe product is gemaakt door ervaren studiomedewerkers: het script is geschreven door Jennifer Lee en de cartoon is geregisseerd door Chris Buck - ze hebben eerder beide delen van "Frozen" samen gefilmd. De film werd mede geregisseerd door Von Weerasunthorn, die als kunstenaar aan verschillende Disney-projecten heeft gewerkt.
Maar uiteindelijk bleek ‘The Heart’s Desire’ zo standaard en banaal dat het simpelweg niet interessant is om naar te kijken. De plot is te gemakkelijk te voorspellen, geen enkel nummer is pakkend en visueel zijn er nu interessantere werken.
De plot van “The Cherished Desire” roept veel vragen op
Er was eens koning Magnifico die de gelukkige en veilige staat Rosas stichtte. Hij studeerde magie en vervult nu de meest gekoesterde verlangens van zijn onderdanen, maar niet allemaal: wanneer een bewoner 18 wordt, geeft hij zijn droom aan de heerser en vergeet deze volledig. Magnifico bewaart alle wensen en vervult één keer per maand een van hen: de meest waardevolle.
De jonge Asha wordt binnenkort ook 18 en wil assistent van de koning worden. Er gaan immers geruchten dat mensen die dicht bij je staan een grotere kans hebben om hun dromen waar te maken. Het meisje probeert het niet voor zichzelf - haar grootvader wordt 100 jaar oud en zijn wens hangt nog steeds ergens in het paleis. Wanneer Asha Magnifico beter leert kennen, blijkt dat hij helemaal niet is wat de mensen denken dat hij is. Maar het verlangen van het meisje om haar dierbaren te helpen is zo sterk dat een echte ster uit de hemel haar oproep beantwoordt.
Het lijkt erop dat het vinden van fouten in de logica van een kindercartoon, vooral een sprookje, vooral uit Disney - het laatste ding. Het is duidelijk dat de plot zeer conventioneel zal zijn. Maar je krijgt het gevoel dat de auteurs dit keer niet echt hun best hebben gedaan. Het idee dat alle bewoners hun dromen opgeven en vergeten, is heel vreemd. Het zou toegeschreven kunnen worden aan het boeddhisme, maar het verhaal van de vervulling van één wens per maand doet meer denken aan een staatsloterij.
Dit sprookjesachtige element zou kunnen werken. Maar waarom besloot de koning dit te doen? Het is niet echt duidelijk. Verschillende formele zinnen zijn gewijd aan de achtergrond van de heerser en de redenen voor zijn daden. Zijn relatie met de koningin wordt nog formeler getoond, waardoor haar acties in de finale belachelijk lijken.
Nou, oké, antagonisten in sprookjes zijn altijd conventioneel. Nu probeert Disney het kwaad te tonen met iets abstracts: wat in “Raya en de laatste draak”, zowel in “Strange World” als in “Encanto”. Misschien gingen ze hier beter om met de positieve karakters? Helaas niet. Asha is de meest typische heldin, over wie je eigenlijk niets kunt zeggen. Ze zeggen dat haar grootste voordeel haar verlangen is om anderen te helpen. Maar over het algemeen wilde ze aanvankelijk alleen maar haar grootvader een plezier doen, die haar direct vroeg dit niet te doen. En wie is zij zelf? Hoe leeft hij, wat wil hij? Is het echt belangrijk?
Oké, misschien zijn er enkele interessante bijpersonages? Soms zijn de assistenten meer geliefd dan de hoofdpersonen. Maar dit is waar het grootste probleem van “The Cherished Desire” zich voordoet: alle bijpersonages zijn helemaal niet geschreven. Ze zijn er voor komische opluchting of als kenmerken die de plot lijken te bevorderen. Denk aan Olaf uit Frozen, Mushu uit Mulan, Genie of zelfs Iago uit Aladdin. Vergeet het maar: zoiets zul je hier niet zien. Alle kleine karakters zijn een grijze massa, zoals “aangeraakt" in de tekenfilm "Dick Tracy". Asha's vrienden verschijnen altijd samen en voeren dezelfde acties uit; je hoeft hun namen niet eens te onthouden.
We kunnen alleen maar hopen op een spannend verhaal. Maar ook dit is een mislukking. Al tijdens de eerste ontmoeting van de hoofdpersoon met Magnifico zal duidelijk worden hoe alles zal eindigen - en dit is ongeveer de tiende minuut van de actie. Natuurlijk zijn Disney-tekenfilms geen detectiveverhalen. Agatha Christie. Maar zelfs de ‘Strange World’ van vorig jaar verraste met zijn plotselinge wending.
Waarom alles zo erg is, zal ergens midden in de actie duidelijk worden.
Dit is geen tekenfilm, maar een sjabloon voor alle Disney-werken
Het is geen geheim dat genrefilms vaak op dezelfde patronen zijn gebouwd: je kunt veel vergelijkbare plots vinden in muzikale biopics, sciencefiction en horror. Het is niet nodig om over sprookjescartoons te praten. Maar om de plot interessant te maken, moet deze een soort individualiteit hebben.
Het script voor “The Cherished Desire” leek geschreven te zijn door een neuraal netwerk.
Soms krijg je het gevoel dat alle Disney-tekenfilms in de computer zijn geladen en gevraagd is om iets middelmatigs te produceren.
We hebben een vriendelijke jonge heldin, zoals in de meeste tekenfilms. Ze is een beetje belachelijk, maar wil anderen helpen. Ze heeft een grappige dierenassistent: de jongen Valentino, die de plot verwatert met zijn grappen.
Er is een charmante, almachtige slechterik wiens magie in het groen wordt weergegeven. Er is een magisch element dat de heldin zal helpen winnen. Er zijn alle noodzakelijke scènes: begroeting, nacht, achtervolging, fout, hoofdgevecht. Regel in ieder geval een ‘bingo’ voor clichématige momenten en karakters.
Het stereotiepe karakter van de tekenfilm komt nog duidelijker naar voren in de soundtrack. Hier is een inleidende compositie waarin de kijker kennis maakt met de wereld, het thema van de hoofdpersoon, iets inspirerends, een bekentenis van de slechterik, iets verdrietigs na een mislukking, enzovoort. Nogmaals, alles is volgens het sjabloon.
Natuurlijk hebben Disney en andere studio's deze aanpak al eerder gebruikt. Maar vaker wel dan niet is er tussen de nummers, zo niet een hit, dan op zijn minst iets pakkends: onthoud "Encanto", dat ook de meeste van deze regels volgde - bijvoorbeeld We praten niet over Bruno alles kan vergeven worden. Laat staan Laat het gaan van Frozen". En het is alsof ik de liedjes uit deze tekenfilm al vaker heb gehoord, ze zijn zo standaard mogelijk.
In “The Cherished Desire” verdwijnen alle composities direct na het luisteren uit je hoofd - ze dragen puur functionele belasting, dat wil zeggen, ze brengen informatie over, maar komen niet in je hoofd, je wilt ze niet brommen.
Precies hetzelfde geldt voor personages en individuele scènes. Het is alsof datzelfde neurale netwerk de noodzakelijke elementen verzamelde, maar ze niet met elkaar kon verbinden. Daarom heeft Asha een hele groep vrienden over wie helemaal niets te zeggen is. Daarom heeft de slechterik een tragedie in zijn verleden, maar de kijker wordt er niet over verteld. Daarom doet de cartoon Valentino helemaal niets. Daarom wil de hoofdpersoon haar bejaarde familielid zo graag helpen.
Dit zijn allemaal traditionele sprookjeselementen. Maar ze dragen niet bij aan het verhaal, maar blijven slechts punten in het script.
De animatie is interessant, maar inferieur aan andere tekenfilms
In de afgelopen paar jaar is de populariteit van de werken van Disney en hun Pixar daalt merkbaar. De eersten brachten in 2022 ‘Strange World’ uit, wat helemaal niemand opmerkte. Voor laatstgenoemde werden ‘Buzz Lightyear’ en ‘I’m Blushing’ onmiddellijk op streaming uitgebracht, en ze kregen gemengde reacties van critici; ‘Elementary’ deed het slecht aan de kassa, maar zorgde ook niet voor veel opwinding. Het lijkt erop dat er meer aan de hand is dan alleen plotproblemen.
Kijkers lijken de traditionele 3D-animatie beu te zijn. Beide bedrijven laten al lang zien dat het mogelijk is om bijna fotorealistische landschappen en de meest gedetailleerde details van uiterlijk en kleding te creëren. En het publiek begon op zoek te gaan naar iets nieuws.
Nu zien de belangrijkste geanimeerde hits er anders uit. Beide delen van Spider-Man zijn een soort stripboek dat tot leven komt met verschillende animatiestijlen in één frame. «De gelaarsde kat: de laatste wens” en flirt volledig met anime, lijkt de volledige “Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem” geschilderd te zijn met aquarellen bovenop moderne graphics.
In 'The Heart's Desire' lijkt Disney te proberen in een bestaande trend te passen, en dat is schattig. Een terugkeer, zelfs gedeeltelijk, naar ouderwetse handgetekende graphics is immers ook een verwijzing naar de klassieke werken van de studio, wat perfect past bij het thema van het jubileum. Maar het lijkt erop dat de auteurs te voorzichtig zijn.
Het is erg leuk om naar de geschilderde achtergrondlandschappen te kijken. Maar de hoofdpersonen, die nog waarschijnlijker in de nieuwe Disney-stijl zijn gemaakt, vallen soms te veel op in het totaalbeeld. Dit is vooral merkbaar in algemene scènes, waarin alle mensen, behalve Asha's assistenten, eenvoudigweg grijs en onopvallend waren gemaakt.
Als je aan deze dissonantie went, is "The Heart's Desire" visueel zelfs interessanter dan sommige recente werken van Disney. Maar er is één subtiliteit: de cartoon heeft een enorm budget van 200 miljoen dollar. Dit is twee keer zoveel als de sequels ‘Spider-Man’ en ‘Puss in Boots’, en bijna drie keer zoveel als ‘Teenage Mutant Ninja Turtles’. En hier rijzen vragen.
Er is één belangrijk thema in de plot van de cartoon: een persoon die onbeperkte macht heeft over de dromen van anderen, begint deze noodzakelijkerwijs in zijn eigen belang te gebruiken, zonder het zelfs maar te beseffen. Volwassenen zullen dit idee eerder waarderen, maar helaas zal het voor hen moeilijk zijn om door andere conventies heen te waden om het volledig te begrijpen.
Anders bleek Disney de meest standaard en middelmatige tekenfilm die je je kunt voorstellen. Dat dit een jubileumwerk is, wordt slechts herinnerd door zeldzame verwijzingen in de lijst - waaronder de al te opdringerige slotscène, die doet denken aan de screensaver van de studio. En ook: leuke ouderwetse animatie. Helaas, dit alles zal na het bekijken onmiddellijk worden vergeten, zo niet goed in het proces. ‘The Cherished Desire’ kent immers geen eigenheid, net als de hoofdpersoon van dit verhaal.
Wat is er nog meer te zien🌞
- Niet alleen Miyazaki: 15 animeseries en speelfilms die aandacht verdienen
- 20 cartoons die je zullen helpen een slecht humeur te overwinnen
- 22 Sovjet-tekenfilms waar we als kinderen allemaal vreselijk bang voor waren
- 15 geweldige Pixar-animaties waar volwassenen en kinderen dol op zullen zijn
- 15 heldere en spannende Disney-animatieseries voor kinderen en volwassenen