Hoe stunts worden opgevoerd in films en waarom niet alles op een groen scherm wordt gefilmd

Weinig blockbuster-films zijn compleet zonder actiescènes. Autoachtervolgingen worden afgewisseld met hand-tot-hand gevechten en duizelingwekkende vluchten. En iedereen weet dat dit niet echt gebeurt. Elke trick wordt lange tijd voorbereid en geënsceneerd zodat het er spectaculair uitziet, maar de deelnemers aan het proces niet verwondt. En in plaats van beroemde acteurs springen, vallen en vechten stuntmannen.

Maar er zijn veel subtiliteiten in schietactie, waarvan we er enkele in dit artikel zullen analyseren.

Wat doen stuntmannen en waar komen ze vandaan?

Het beroep van stuntman bestaat eigenlijk uit een tiental verschillende vaardigheden. En vaak kunnen zelfs drie verschillende professionals één acteur vervangen. Bijvoorbeeld, in sommige actiefilm de een zal op een motorfiets rijden, de ander zal vechten met zijn handen en voeten, en de derde zal van een hoogte springen.

Hoewel, natuurlijk, hoe meer een stuntman kan, hoe groter zijn mogelijkheden. Sommigen van hen ontgroeien gaandeweg hun beroep en worden zelf stuntartiest. Dit komt dichter bij regisseren: soms krijgen ze bij het maken van een film volledig het werk aan de actie. In sommige gevallen helpt dit om een ​​verdere carrière op te bouwen. Dus, Chad Stahelski, die ooit noemde

Keanu Reevesgefilmd John Wick. En voormalig stuntcoördinator Sam Hargrave bracht Tyler Rake: The Rescue uit.

Het beroep van stuntman kwam heel prozaïsch over. Zelfs in de beginjaren van de cinema wilden de auteurs valpartijen, gevechten en andere gevaarlijke scènes laten zien. En toen rekruteerden ze volledig gratis vrijwilligers, die verheugd waren over de mogelijkheid om deel te nemen aan het magische proces van het maken van een film.

The Great Train Robbery was een van de eerste films met stuntdubbels.

Meestal waren dit circusartiesten of professionele ruiters die door de aard van hun activiteiten gewend waren aan gevaar en letsel. Toen begonnen er professionals onder hen te verschijnen en ze begonnen geld te betalen. De eerste vergoeding voor een stuntman die geschiedenis schreef was slechts $ 5. Zijn gekregen De geschiedenis van de Stuntman / Ilian Simeonow in 1908, een onbekende persoon die tijdens het filmen van een klif in het water sprong.

Waarom doen acteurs niet al hun eigen stunts?

Er was eens zo: stuntmannen werden naar het publiek gebracht en de hoofdrollen werden alleen door de artiesten zelf gespeeld. Het volstaat om de beroemde regisseurs en acteurs Buster Keaton en Harold Lloyd te herinneren, die in de jaren 1910 en 1920 werkten. Veel van hen Komische films gebaseerd op gevaarlijke stunts die als bij toeval werden uitgevoerd. Om het publiek te amuseren sprongen de artiesten van een hoogte of vielen er landschappen op hen. Dit alles werd gedaan zonder understudies en zelfs zonder verzekering. Hierdoor verloor diezelfde Lloyd twee vingers: tijdens het filmen van Frightened Ghosts ontplofte er een granaat in zijn handen.

Maar hij bracht zichzelf lange tijd in gevaar. Voor de eerste keer besloot Lloyd zichzelf vast te binden met een touw om te voorkomen dat hij zou vallen terwijl hij aan het schilderij "Eindelijk veilig!" 1929. En hij deed het, alleen om toestemming te krijgen om te schieten van de autoriteiten. In de film beklimt zijn held een muur en hangt dan aan de wijzer van een enorme klok. De verzekering werd zorgvuldig verborgen en onder het frame werd een platform met een matras geplaatst.

Maar al in de jaren dertig realiseerden producenten en regisseurs zich dat populaire artiesten de aandacht trokken en films een goede kassa bezorgden. En daarom mogen ze niet geblesseerd raken op de set. Toen begonnen de grote sterren permanente onderstudies te hebben die risico's namen in plaats van hen. Toen werd het de norm.

Al zijn er tegenwoordig acteurs die alles zelf doen. Bijvoorbeeld, Jackie Chan ook al hit Jackie Chan heeft wereldrecord voor meeste stunts door levende acteur / Inshorts in het Guinness Book of Records voor de meeste stunts uitgevoerd door een acteur. Trouwens, hij richtte de Jackie Chan Stuntmen Association op, die nieuwe meesters opleidt, en zorgt voor hun gezondheid - conventionele verzekeringsmaatschappijen weigeren vaak samen te werken met vertegenwoordigers hiervan beroepen.

En dat mag je natuurlijk niet vergeten Tom Cruise, die tijdens zijn carrière van een wolkenkrabber sprong, 6 minuten lang zijn adem inhield en vocht in een vliegende helikopter.

De wijsheid van deze benadering wordt vaak besproken. En het gaat niet om eerlijkheid. Aan de ene kant, als een acteur persoonlijk stunts uitvoert, is het handiger om hem neer te schieten: je kunt het gezicht van de held laten zien en hoeft je niet bezig te houden met bewerking en computerverwerking. Aan de andere kant, als de kunstenaar gewond raakt, wordt al het werk onderbroken. Dus Tom Cruise's gebroken been op de set van Mission: Impossible: Fallout stopte het proces enkele maanden.

Bij deze gelegenheid zelfs sprak zich uit Danny Trejo ontploft sterren (Tom Cruise) die hun eigen riskante stunts doen / The Wrap Danny Trejo.

Klinkt een beetje cynisch, maar eerlijk.

Daarom wordt vaak gekozen voor een compromis. Ter voorbereiding op de volgende actiefilm trainen en voeren de acteurs zelf enkele stunts uit. Matt Damon in The Bourne Identity of Keanu Reeves in John Wick zijn bijvoorbeeld persoonlijk betrokken bij de meeste vechtscènes. Maar als het om echt gevaar gaat, worden ze vervangen door stuntmannen.

Hoe gevechten worden gefilmd

Voor degenen die ooit een echte vechtpartij op straat hebben gezien, is het duidelijk dat op het scherm elke hand-tot-hand-botsing er heel anders uitziet. Het hele punt is dat gevechten in films een beetje dichter bij choreografie liggen dan het daadwerkelijk proberen om een ​​persoon te verslaan.

Elke beweging wordt zorgvuldig uitgewerkt en ingestudeerd. Een aanzienlijk deel van het werk ligt in dit geval bij de bediener. Acteurs of stuntmannen mogen elkaar immers niet echt slaan. Daarom moet u bij het fotograferen een dergelijke hoek kiezen waarbij de impact niet zichtbaar is. Het wordt bijvoorbeeld bedekt door het gezicht of lichaam van het "slachtoffer".

Hierdoor spelen echte acteurs trouwens vaak slecht in dergelijke scènes. boksers en andere strijders. Ze weten alleen hoe ze echt moeten vechten. En als je de vuist op een bepaalde plek wilt stoppen, blijkt dat niet al te geloofwaardig.

Daarnaast is de montage in volle gang: vaak gaat het moment van contact schuil achter lijmen, wisselend camerastandpunt. Al bestaat in deze gevallen het gevaar dat de actie in een eindeloze flikkering verandert. En velen beschouwen het fotograferen van dergelijke scènes met minimale bewerking als de hoogste vaardigheid. Zoals bijvoorbeeld in de tv-serie "Daredevil":

In sommige gevallen is het toch nodig om de klap zelf te laten zien, of een van de deelnemers moet dan wegvliegen en hard vallen. Daarna zetten ze een speciale bescherming op, ongeveer dezelfde als die van motorrijders.

Cinematografie is vooral belangrijk bij het in scène zetten van scènes met vechtsporten. Inderdaad, in werkelijkheid kunnen niet alle artiesten hun benen hoog heffen en nog meer springen. Dan neemt de camera een lagere hoek, en het lijkt de kijker dat het uitrekken van de jager veel beter is dan het in werkelijkheid is.

Harrison Ford onthult hoe hij Ryan Gosling sloeg op de set van Blade Runner 2049

Natuurlijk zijn fouten soms onvermijdelijk. Tijdens het filmen van Blade Runner 2049 sloeg Harrison Ford bijvoorbeeld Ryan Gosling in het gezicht. Later verspreidde dit frame zich over het hele internet.

Hoe vluchten en acrobatiek worden gefilmd

Het is duidelijk dat sommige van de hoge en mooie sprongen met salto's gewoon worden uitgevoerd door speciaal hiervoor getrainde stuntmannen. Een getraind persoon kan zowel beter afzetten als tijdens de vlucht niet in de war raken. Maar in veel films vertonen ze volstrekt onvoorstelbare pirouettes.

Allereerst worden kabels gebruikt. Deze benadering is ontstaan ​​in de Chinese cinema, vooral in het fantasy-wuxia-genre, waar vaak vliegende krijgers werden getoond. Maar als de acteurs ooit gewoon met touwen waren vastgebonden, gebruiken ze nu complexe technologische apparaten waarmee je de bewegingen van een artiest of stuntman kunt besturen. Bovendien zijn moderne touwen veel dunner en gemakkelijker te verbergen in de nabewerking.

In The Matrix werden ook kabels gebruikt, zodat de personages langs de muren konden vliegen en rennen.

Als je een indrukwekkende sprong wilt laten zien, kunnen ze trampolines of zelfs katapulten gebruiken, met behulp waarvan de acteurs de lucht in worden gelanceerd. Uiteraard met verzekering. Zo werden bijvoorbeeld de Jedi-gevechten gefilmd in de prequels "Star Wars». Het ziet er niet al te realistisch uit, maar het is wel spannend:

Als we het niet hebben over springen, maar over vliegen op grote hoogte, dan combineren de makers hier stuntwerk en filmmagie. Onderdelen met de hoofdrolspelers worden in de studio gefilmd. Om een ​​gevoel van sterke wind te creëren, zetten ze enorme krachtige ventilatoren aan. En algemene plannen worden gemaakt in een reële situatie. Dus in "Iron Man - 3" is er een scène waarin de hoofdpersoon mensen redt die uit een vliegtuig vallen. Om het te maken, huurde de studio professionele parachutisten in die van grote hoogte vlogen.

Hoe achtervolgingen en ongelukken worden gefilmd

Autoracen is een van de belangrijkste onderdelen van actiefilms. Een groot deel van de populariteit van de Fast & Furious-franchise, en vele andere actiefilms en avonturenfilms, is daarop gebaseerd.

Als er een aanrijding plaatsvindt in het frame of als de auto een of ander complex element uitvoert, wordt het natuurlijk op een speciale manier opnieuw gemaakt. Aan de motor en zelfs de ophanging wordt de laatste hand gelegd: niet elke auto is bestand tegen een landing op wielen na een sprong. Een sterk metalen frame is in de carrosserie geplaatst om de bestuurder te beschermen. In de cabine zijn de stoelen gewisseld. En als ze rechtstreeks van binnenuit schieten, kunnen ze alle passagiersstoelen verwijderen. Dit wordt overigens allemaal goed verteld in de film. Quentin Tarantino "Dood bewijs" Daar is de hoofdschurk slechts een stuntman:

Om een ​​soort spectaculaire vlucht te laten zien, en soms een staatsgreep, zetten ze een kanon met vloeibare stikstof in de auto. Hiermee kun je scherp accelereren en de auto letterlijk weggooien. Bovendien moeten ingenieurs een speciale springplank ontwikkelen en deze berekenen om te landen zoals bedoeld.

Een van de moeilijkste autovliegstunts werd in 1974 gefilmd in The Man with the Golden Gun over James Bond. Racer Jay Milligan sprong van het ene deel van de brug naar het andere, daarbij ook de auto in de lucht latend:

Soms kan een stuntman op het dak van een auto worden getransplanteerd. Dit wordt gedaan wanneer er actie plaatsvindt in de salon in de film. In dergelijke gevallen wordt de besturing naar een speciale metalen doos gebracht, waar het stuur en de pedalen worden geplaatst.

Om de race van buitenaf te filmen, wordt een speciale bewegende kraan op de auto geplaatst, die de "Russische arm" (Russische arm) wordt genoemd. Deze term verscheen omdat het apparaat in Rusland is gemaakt, namelijk in Tula.

Schieten met de hulp van de "Russische hand"

En voor spectaculaire shots waarbij de auto van een klif vliegt, gebruiken ze een luchtpistool. Ze "schiet" de auto een beetje de lucht in. Bovendien kunnen pneumatische apparaten of squibs in een lege cabine worden geplaatst, zodat de onderdelen effectief worden verspreid.

Is filmen echt zo gevaarlijk?

Het antwoord ligt misschien voor de hand. Stuntmannen kunnen echt gewond raken en zelfs sterven.

Als we terugkeren naar de oorsprong van de cinema, dan was er helemaal geen regelgeving voor het opvoeren van gevaarlijke scènes. Maar in 1928 besloot regisseur Michael Curtis om de epische film Noah's Ark te draaien. Voor het toneel van de wereldwijde overstroming werden ongeveer 300 figuranten uitgenodigd in het paviljoen en werd er 2,5 duizend ton water op gegoten. Als gevolg hiervan stierven drie mensen en raakten tientallen anderen ernstig gewond, van één werd zelfs zijn been afgeblazen. Vanaf dat moment stelde Hollywood strengere eisen aan dergelijk werk.

Nu proberen de studio's de beveiliging op het hoogste niveau te waarborgen. Alle trucs worden vooraf op een computer berekend, ze zorgen voor een betrouwbare verzekering. En in geval van nood is er altijd een ambulance ter plaatse. Het gaat niet alleen om het zorgen voor mensen, maar ook om grote betalingen en het stoppen met filmen in geval van een tragedie. Er gebeuren echter nog steeds geïsoleerde incidenten.

Dus, in 2002, Harry L. O'Connor, stuntdubbel voor Vin Diesel. Hij sprong op de brug, stootte zijn hoofd en stierf ter plaatse. In 2014, Olivia Jackson, de stuntdubbel van Milla Jovovich, tijdens het werken aan het schilderij "Resident Evil: het laatste hoofdstuk” crashte met een motorfiets tegen een camera en verloor haar arm. In 2017 stierf stuntman John Bernecker, die speelde in de serie The Walking Dead. En slechts een paar weken later crashte motorrijder Joy Harris op de set van Deadpool 2.

Dezelfde scène met Harry L. O'Connor in "Drie X's"

Het is bijna onmogelijk om statistieken van lichte verwondingen te geven. Het punt is dat veel stuntmannen zelf verwondingen en breuken verbergen om het zoeken naar werk gemakkelijker te maken.

Waarom kun je niet alles op een computer tekenen?

Helaas of gelukkig worden ideeën over de mogelijkheden van graphics sterk overdreven. Ten eerste is het een erg dure klus. In de bonusbeelden voor Titanic onthulde James Cameron dat de boeg van het schip is gemaakt met CGI. Maar toen de regisseur hoorde wat de kosten van het speciale effect waren, realiseerde hij zich dat het goedkoper zou zijn om een ​​echte set te bouwen.

Om de zogenaamde digitale tweeling van een acteur te maken, moet je veel van zijn foto's maken en verwerken, en dan ook letterlijk alle details voor het geanimeerde personage voorschrijven. Bijvoorbeeld hoe zijn haar zal bewegen. Dit werk duurt enkele maanden.

Een digitale tweeling van Hugh Jackman maken in de film "Logan"

De tweede reden is dat computergraphics na verloop van tijd verouderd raken. Wat op het moment van release realistisch en doorbraak lijkt, wekt na 10 jaar de indruk van een tekenfilm. En een model, personage of stunt die in werkelijkheid is gefilmd, blijft jaren later hetzelfde.

Het volstaat om de xenomorfen in de klassieke Alien-trilogie te vergelijken. In de eerste twee delen werden alleen kostuums en mechanische poppen gebruikt, en in de derde tekende David Fincher een monster op een computer in afzonderlijke scènes. En het is het geanimeerde personage dat er nu het slechtst uitziet. En zelfs, bijvoorbeeld, in de tweedeMatrix"Neo's gevechten met tientallen exemplaren van Agent Smith zijn nu niet al te indrukwekkend - de graphics zijn te opvallend:

Daarom doen veel regisseurs hun best om het maximale aantal realistische explosies, valpartijen en races te laten zien.

En trouwens, het echte schieten van trucs maakt al lang deel uit van de reclamecampagne van de film. Velen kijken dus naar de nieuwe beelden van de Mission Impossible-franchise, waarin Tom Cruise op een motorfiets springt of op het dak van een trein rijdt. Studiowerk en computergraphics zullen zeker niet zo veel aandacht trekken.

Het is gebruikelijk om te zeggen dat niet alles in de film echt is. Als je het proces van filmen echter een beetje beter begrijpt, wordt het duidelijk dat er zelfs op het huidige ontwikkelingsniveau veel moeilijkheden en gevaarlijke momenten in het werk zijn. Daarom is er nog steeds veel vraag naar het beroep van stuntman en komen studio's en regisseurs met nieuwe manieren om nog een truc op te voeren. En dat allemaal om de kijker te plezieren.