Is het de moeite waard om naar Moon te kijken, een Koreaans drama dat doet denken aan The Martian?
Gemengde Berichten / / September 26, 2023
Er staan je veel emoties te wachten.
Op 28 september vindt de Russische première van de film “Moon” plaats. De film is gewijd aan de verovering van de ruimte, of beter gezegd, aan de vlucht naar de maan. Het Korea Aerospace Research Institute heeft wel een maanprogramma; het werd in 2016 samen met NASA gelanceerd. Dit feit maakt enerzijds de gebeurtenissen in de film tot een gedurfde voorspelling, anderzijds verwijt het de partners (maar daarover hieronder meer). Het budget van de film is klein: 22 miljoen dollar, en dat is soms te zien.
De regisseur en scenarioschrijver van de film is Kim Yong-hwa ("With the Gods" -franchise). Met in de hoofdrollen EXO-muzikant Kyung Gu-sol (“Desire”) en Kyung-soo Do (“Running Man”).
2029 Na een mislukte maanexpeditie lanceert Zuid-Korea een nieuwe. Het ruimteschip stort neer en slechts één astronaut, Hwang, overleeft. Om hem terug te brengen naar de aarde vraagt de leiding van het ruimteprogramma de hulp van Ji-Gook, een van de commandanten van de vorige, mislukte expeditie. De wetenschapper probeert Hwang te redden in een situatie waarin NASA weigert mee te werken.
Geforceerde eenvoud
Ondanks zijn kosmische reikwijdte is ‘Moon’ gebouwd op eenvoudige dramatische technieken. Goede en slechte karakters zijn vanaf het begin bekend, de plot is voorspelbaar. Er zijn ook verschillende clichés: een held die probeert het werk van zijn vader voort te zetten, een man die zich terugtrok uit het bedrijfsleven en er naar terugkeerde in de geest van het oude militanten, een domme minister die alleen om zijn reputatie geeft.
De meeste eenvoudige technieken creëren de emotionele achtergrond van de foto en irriteren in principe niet. Maar meerdere keren hebben ze rechtstreeks invloed op de plot en worden ze vervolgens woedend. Het is vrij moeilijk om de acties uit te leggen van NASA-leiders die de dood van de Koreaanse astronaut lijken te wensen, tenzij de scenarioschrijver besluit schurken in het verhaal te introduceren.
De beelden zien er ook vrij eenvoudig uit voor een ruimtefilm. Over het geheel genomen is dit een aardig en luidruchtig beeld dat niets probeert te doen wat het niet kan – het budget van 22 miljoen fungeert immers als een serieuze begrenzer. Ja, de maan bleek behoorlijk grijs (misschien ook wel, maar in The Martian was het leuker), en tegen het einde werd er een zeer slecht getekende scène bewaard. Echter ruimteschip, en het controlecentrum ziet er vrolijk uit: eenvoudig, maar smaakvol.
Hyperemotioneel drama
‘Moon’ is een film die maximale emotionele betrokkenheid van de kijker vereist, omdat de afwezigheid van ongelooflijke speciale effecten het drama naar voren brengt. Ongeveer eens in de twintig minuten doet zich een situatie voor waarin iedereen stil valt en wacht op een tragedie. Dan zijn ze blij dat het niet is gebeurd, enzovoort tot de volgende catharsis.
Soms zien deze emotionele schommelingen er te manipulatief uit, waardoor niet alle ‘ontroerende’ momenten echt ontroerend zijn. Maar goede muziek en expressief acteerwerk verzachten dergelijke afleveringen. De slottoespraak van een van de personages is zo lief en opzettelijk inspirerend dat het zowel gelach als tranen kan veroorzaken, afhankelijk van de mate van sympathie die de voorgaande scènes oproepen.
Om de kijker nog meer te laten inleven in wat er gebeurt, voegt Kim Yong-hwa complexe familierelaties, flashbacks en bureaucratische obstakels toe aan het verhaal. Dit is de film waarin ambtenaren altijd slecht zijn en alleen aan hun reputatie denken, en dat is waarom het leven astronaut bevindt zich onder een nog grotere bedreiging.
Misschien werkt al dit break-up-drama in principe alleen omdat 'Moon' zijn eigen bescheiden charme heeft. Voorspelbaar, begrijpelijk, soms goedkoop, maar ik wil het niet uitschelden - het bleek een te mooi verhaal, bijna sprookjesachtig.
Onverwachte politieke verklaring
Misschien is het enige originele idee van de film de bespreking van de politieke component van ruimteonderzoek. Als de kijker in het eerste halfuur alleen maar wordt gesuggereerd dat Zuid-Korea niet naar de maan mag en niet wordt opgenomen in de eliteclub van ruimtemachten, dan worden tegen het einde directe beschuldigingen aan het adres van NASA geuit. Misschien is dit een te subjectieve visie, maar het ziet er interessant uit – letterlijk als een politiek manifest.
Gedurende 130 minuten wordt de kijker op verschillende manieren gesuggereerd dat iedereen vrienden moet zijn en samen de wereld moet verkennen. Dit is trouwens het verschil tussen ‘Moon’ en ‘The Martian’ of dezelfde ‘Challenge’, die genieten van nationale ruimtevaartprogramma’s. Koreaanse filmmakers gedragen zich veel bescheidener.
Optionele ruimte
Vergelijkingen die zichzelf suggereren, werken niet altijd voor Luna. Dezelfde "The Martian", waaruit "Moon" schaamteloos een van de scènes afsneed, ziet er gewoon rijker uit, om nog maar te zwijgen van de gekke aardappeltuin.
Maar als we het vergelijken met de recente ‘Challenge’, bleek het verhaal over de Koreaanse astronauten emotioneler en ontroerender. En de auteurs van “Moon” zijn niet de ruimte in gevlogen om een film te maken (opmerking aan de gastvrouw: om een film op te nemen over ISS je kunt landschappen maken, dat is de essentie van filmmaken).
Bovendien wordt na het einde duidelijk dat de film als geheel niet over ruimte gaat. De hoofdpersoon kan naar een andere plek worden geduwd (bijvoorbeeld in een ingestorte mijn of de Stille Oceaan) - en het concept zal niet veranderen, en de internationale aantrekkingskracht zal net zo overtuigend klinken. Hierdoor worden vergelijkingen met andere ruimtefilms irrelevant.
Over het algemeen bleek het Koreaanse drama over de ruimte fantastisch, een beetje manipulatief, maar nog steeds fascinerend. Deze vriendelijke en inspirerende film pretendeert niet complexe verhaallijnen of ongelooflijke beelden te hebben. Maar als je de gebeurtenissen op het scherm te serieus neemt, kan 'Moon' vermoeiend worden.
Wat is er nog meer te zien🍿🎥🎬
- 10 films die de moeite waard zijn om minstens één keer gezien te hebben
- "The Continental" - een mooie maar vreemde prequel van "John Wick" met Mel Gibson
- De auteur van "Rick and Morty" heeft "Crapopolis" uitgebracht. Het bleek ongelooflijk spannend
- Het laatste seizoen van Sex Education is uitgezonden. Nu is het niet zo leuk
- "The Haunting of Venice" - een indrukwekkende bewerking van Agatha Christie