“Ik ben voortdurend alleen met het probleem.” Wat te doen als een dierbare schizofrenie heeft
Gemengde Berichten / / October 10, 2023
Ekaterina (naam gewijzigd).
Mijn dochter had geen acute manifestaties van schizofrenie. Slecht humeur, gebrek aan empathie, prikkelbaarheid, slaperigheid - met dergelijke symptomen diagnosticeerden specialisten haar lange tijd met een depressie. Soms zei mijn dochter dat ze enkele stemmen hoorde, maar ik was er zeker van dat dit gewone interne dialogen waren van een persoon met zichzelf. Ze hoorde ongeveer een jaar geleden over de diagnose - ze vertelde het terloops tijdens een nieuwjaarsbijeenkomst. Ik kon het niet geloven en dacht dat het een vergissing was.
Een tijdlang hebben we het onderwerp van de ziekte helemaal niet aangeroerd, alsof het zou verdwijnen als we niet over het probleem zouden praten. Toen ik besefte dat mijn kind echt schizofrenie had, struinde ik het hele internet af. Ik wilde heel graag informatie vinden over hoe mensen met een diagnose omgaan met routine en wat ze vervolgens kunnen verwachten. Maar bijna alle teksten die ik tegenkwam leken op herdrukken van Wikipedia en hielpen weinig. Dus ik leer gewoon mijn zorgen over mijn dochter opzij te zetten en problemen op te lossen zodra ze zich voordoen.
Ik praat niet over schizofrenie met vrienden of zelfs familieleden. Elke andere ziekte roept sympathie op, en psychische stoornissen worden door de samenleving gezien als onzin, een bevlieging, en ‘oh, ik heb het zelf verzonnen’. Ik wil geen energie verspillen aan het doorbreken van iemands stereotypen. Hoewel, als je over een morele hulpbron beschikt, het de moeite waard is om te doen.
Ik voel me voortdurend alleen met een probleem. Soms voel ik me machteloos omdat ik iets niet kan veranderen. Het lijkt mij dat het belangrijk is dat degenen die voor familieleden met schizofrenie zorgen, iemand vinden met wie ze kunnen praten, ‘in de armen kunnen klimmen’ en hun pijn kunnen delen. Mijn dochter vertelt trouwens vrij openlijk over haar diagnose in een kleine blog. Het helpt haar.
Ik wil graag constant bij mijn dochter zijn, haar toestand in de gaten houden, controleren hoe ze eet en of ze voldoende slaapt. Ik begrijp dat als we samen zouden leven, ik op haar zou passen. Soms is het eng als ik mijn kind niet kan bereiken aan de telefoon. Maar ik begrijp dat je nooit van je angst af zult komen. Een dochter is een volwassene die haar eigen beslissingen moet nemen. Ze is een vechter en ik ben erg trots op haar.
Schizofrenie kan op verschillende manieren voorkomen. Om de werkelijkheid van stereotypen te scheiden, is het de moeite waard om betrouwbare informatiebronnen te raadplegen. Online-editie "Schizofrenie zoals het is. Een boek voor de mensen om je heen"in een eenvoudige en toegankelijke vorm wordt uitgelegd wat de ziekte is, hoe deze wordt behandeld en welke symptomen kunnen optreden tijdens perioden van exacerbatie. Het geeft ook antwoord op veel praktische vragen. Bijvoorbeeld hoe je het leven op een nieuwe manier kunt organiseren en wat je moet doen als een dierbare een behandeling weigert. Het boek is geschreven op basis van wetenschappelijk onderzoek dat verschillende aspecten van de ziekte behandelt.
Mijn hele leven vermoedde ik dat mijn vader ergens ziek van was, maar ik dacht niet dat het schizofrenie was. Waarschijnlijk omdat zijn geval niet leek op de manier waarop de ziekte gewoonlijk wordt gepresenteerd: met visioenen en stemmen in het hoofd. Ik kwam onlangs achter de waarheid toen ik mijn moeder om zijn officiële diagnose vroeg.
In mijn vroege kinderjaren was ik me er bijna niet van bewust wat er gebeurde, en mijn vader had nog niet veel geleden onder zijn ziekte. In het dagelijks leven was hij vrij onafhankelijk. Het probleem was anders: hij vergat voortdurend wat hij moest doen, kopen, brengen of meenemen. Ik verloor geld en zocht naar degenen die het ‘stal’. Herhaalde dezelfde zinnen. Soms maakte ik uit emotie dingen kapot en moest ik ze repareren of weggooien.
Naarmate de tijd verstreek, werd de situatie erger. Mijn vader dronk alcohol, waardoor hij agressiever en vijandiger werd. Geheugenverlies en manische controle verschenen. Door alcohol verergerde de ziekte snel, maar hij wilde niet behandeld worden. Misschien zou alles beter zijn geweest als hij een specialist had geraadpleegd.
We woonden niet meer samen, maar ik was nog steeds geïnteresseerd in het begrijpen van wat er omging in het hoofd van een geliefde. Ik zocht informatie over schizofrenie op internet, bij vrienden en specialisten in de geestelijke gezondheidszorg. Ik geloof trouwens dat veel mensen van wie de familieleden zijn gediagnosticeerd, baat zouden hebben bij communicatie met een psycholoog. Dit zal je helpen persoonlijke grenzen te stellen om stereotypen in de samenleving tegen te gaan, en je leert hoe je jezelf kunt ondersteunen op moeilijke momenten. Uiteindelijk zal het mogelijk zijn om de morele hulpbronnen te verzamelen die nodig zijn om een geliefde te helpen.
Het onderwerp schizofrenie wordt verzwegen, en soms lijkt het erop dat de aanwezigheid van een familielid met de ziekte zelfs als iets schandelijks verborgen moet worden gehouden. Maar je moet je ervaring niet devalueren. Ik heb veel mensen over mijn vader verteld. Soms maakten we zelfs grapjes in gesprekken, maar alleen met die mensen die absoluut niet wilden oordelen.
Als u een familielid heeft met schizofrenie, keer hem dan niet de rug toe. Probeer ondersteunend en begripvol te zijn. De meeste mensen die met de ziekte worden geconfronteerd, zijn van nature niet slecht en willen oprecht beter worden.
Mijn grootmoeder lijdt aan schizofrenie. Mijn moeder nam haar ziekte altijd serieus en vertelde me pas toen ik tiener was over de diagnose. Tegen die tijd woonde mijn grootmoeder op een kostschool. Ik wilde communiceren en haar bezoeken, dus verzamelde ik informatie en sprak met specialisten. In het stadium van het ‘leren kennen’ van de ziekte zijn forums waar familieleden van mensen bij wie de ziekte is vastgesteld met elkaar communiceren, een grote hulp geweest. Ik las hun verhalen en probeerde erachter te komen hoe schizofrenie zich anders ontwikkelt.
Natuurlijk waren er meteen mensen om me heen die me op de een of andere manier probeerden te schande te maken en zinspeelden op slechte erfelijkheid. Het was moeilijk om mijn grootmoeder alleen te bezoeken, vooral in het begin. Toen vertelde ik mijn beste vriend over de situatie. Ik legde haar uit wat voor soort stoornis dit is en hoe belangrijk ontmoetingen met een dierbare voor mij zijn. Mijn vriend begreep alles en ging zelfs een tijdje met mij mee naar het internaat.
Mijn grootmoeder was altijd vriendelijk, hardwerkend en hielp ons in alles. Ik herinner me hoe ze als kind de heerlijkste soep voor me kookte. Ze heeft nergens de schuld van, en het doet me pijn dat een dierbaar persoon in zo'n situatie terechtkwam. Haar diagnose deed me beseffen dat niemand immuun is voor psychische aandoeningen. Nu probeer ik haar waar te nemen zoals ze is.
De ziekte van mijn grootmoeder was niet gemakkelijk voor mijn moeder. Als ik naar haar kijk, begrijp ik dat het belangrijk is voor mensen die zorgen voor dierbaren met schizofrenie of die gewoon pijnlijk met hun diagnose leven, om hulp te zoeken. Bezoek indien nodig een psycholoog. Hierdoor zult u begrijpen dat de situatie niet uw schuld is. Wij zijn onlangs bij onze oma geweest. Ik zie hoe ze verzwakt; leeftijd en ziekte eisen hun tol. Maar ik probeer te genieten van de kleine dingen. Elke aanraking, elk gesprek. Omdat ze mij herkende en mij bij mijn naam noemde! Dergelijke momenten laten duidelijk zien dat het leven anders is en niet altijd eerlijk. Maar we hebben er maar één.
Schizofrenie het is verboden volledig genezen, maar met de juiste therapie is er een kans op remissie op de lange termijn: werken, vrienden maken en relaties opbouwen. Daarom is het belangrijk dat dierbaren het contact met de persoon niet verliezen en hem overtuigen van de noodzaak van behandeling. Literatuur die speciaal is gemaakt voor degenen van wie de familieleden een diagnose hebben gekregen, zal hierbij helpen. Online-editie "Schizofrenie zoals het is. Een boek voor de mensen om je heen"behandelt onderwerpen waarmee u niet alleen het medische aspect van de ziekte kunt begrijpen, maar ook het emotionele aspect. Hoe je stereotypen kunt weerstaan, waar je terecht kunt voor ondersteuning en wat je kunt doen als het moeilijk is om met je gevoelens in het reine te komen - antwoorden op deze en andere vragen vind je op de pagina's van het boek.