"Liquorice Pizza" - een vriendelijke film van de Oscar-genomineerde

Op 13 december wordt Licorice Pizza uitgebracht in Rusland. Dit is het eerste werk van de beroemde Paul Thomas Anderson (niet te verwarren met Paul W. MET. Anderson - directeur van "Resident Evil") sinds 2017. Toen bracht de auteur "Phantom Thread" uit, waaraan hij zelf het script schreef. Hij was ook een producent en zelfs een operator. De film heeft zes nominaties ontvangen voor de "Oscar" (maar won er slechts één), twee - voor de "Golden Globe" en een dozijn andere prijzen. Daarna pauzeerde Anderson een grote film en nam slechts af en toe videoclips op.

En nu is hij terug. En zelfs nu kunnen we zeggen dat het triomfantelijk is. Zelfs eind november, op de dag van de première in de Verenigde Staten, is de fotoZoethout Pizza / Box Office Mojo verdiende 141 duizend dollar. Het lijkt erop dat dit erg klein is. Ze brachten het net in slechts vier bioscopen uit, en dit is een record in de afgelopen jaren voor de collectie per zaal.

Daarna noemde de National Council of Film Critics of the United States "Licorice Pizza" de beste film en Paul Thomas Anderson - de beste regisseur. Bij de Golden Globe ontving de tape vier nominaties, bij de Critics' Choice Awards - alle acht. De vermelding kan worden voortgezet, maar kortom - het werk verschijnt in de lijsten van bijna alle onderscheidingen.

Soms kunnen zulke regalia en, in het algemeen, de beschrijvingen zelf in de stijl van "de legende van de auteurscinema terugkeert" het publiek bang maken. Velen zijn tenslotte gewend aan het feit dat dergelijke foto's, als ze niet te ingewikkeld en filosofisch zijn, dan absoluut deprimerend zijn.

Zoethoutpizza is echter het tegenovergestelde van dergelijke overtuigingen. Dit is de meest vriendelijke en luchtige film over opgroeien en eerste liefde. Al kun je hem niet al te naïef noemen, want Anderson presenteert de plot met veel subtiliteiten.

Liefdesverhaal van tieners. En niet alleen

De 15-jarige Gary Valentine (filmdebuut Cooper Hoffman) speelde op jonge leeftijd al in meerdere films. Hij maakt gemakkelijk kennissen en toont opmerkelijk talent als manager en verkoper. De jongeman wordt verliefd op de 25-jarige Alana Kane (aspirant-actrice Alana Haim), die natuurlijk eerst niet met hem wil daten. De helden gaan echter op een date en vliegen dan zelfs samen naar New York.

Al snel stort het paar zich in de drukte van de volwassenheid. Gary runt een bedrijf in watermatrassen. Alana daarentegen is dol op oudere jongens en ontmoet een beroemde acteur.

Hierover is het misschien de moeite waard om te stoppen om de plot opnieuw te vertellen. Ten eerste om het publiek niet het plezier te ontnemen om naar enkele van de bochten te kijken. En ten tweede is het gewoon nutteloos om te beschrijven wat er in tekst gebeurt. Paul Thomas Anderson maakte immers weer een film die meer gebaseerd was op gevoelens en ervaringen dan op een specifieke actie.

Daarom lijkt het beeld volgens de synopsis een typische romantische komedie gecombineerd met een coming-of-age-drama. Het begin van de relatie tussen de personages vindt letterlijk in de inleiding van de film plaats, waarbij in galop alle onnodige clichématige fasen worden overgeslagen. En dan veranderen de helden praktisch niet: ze storten zich alleen constant in experimenten, maar keren steevast naar elkaar terug. Immers, wie durft nu in het algemeen de foto af te sluiten met een banale knuffel en de zin "I love you"? En het is niet eens een spoiler om het te noemen, alles is zo duidelijk tijdens het kijken.

Dus wat haakt dan "Licorice Pizza" en hoe verschilt het van het banale? melodrama? Allereerst schoonheid. Iedereen die in ieder geval een paar films van Paul Thomas Anderson heeft gezien, weet hoe soepel en esthetisch hij filmt. In Licorice Pizza verlaat hij praktisch de harmonie van de plot en verdeelt hij opzettelijk de foto in bijna niet-gerelateerde scènes. Maar in elk van hen toont de auteur de top van zijn kunnen. Of het nu bijna clip-on inserts zijn voor een retro soundtrack of alsof ze worden bespioneerd door een getalenteerde naamgenoot Wes Anderson speelgoeddecoraties in warme kleuren.

Maar meer nog, de foto overwint met zijn luchtigheid en spontaniteit. Hier is soms zelfs moeilijk te begrijpen of het script duidelijk is geschreven of dat de acteurs samen met de auteur eindeloos op de set hebben geïmproviseerd. De gesprekken van de hoofdpersonen klinken heel gemakkelijk, alsof ze echt goede vrienden zijn. En dit ondanks het feit dat de eerste dialoog werd gefilmd in ongelooflijk lange frames, meer dan een minuut. Elke held van deze film (en er zijn hier veel sterren) ziet eruit alsof hij zich helemaal niet inspant en de rol niet uitwerkt, maar gewoon geniet van het proces. En dit benadrukt nog eens de heldere gevoelens die Gary en Alana ervaren.

Licorice Pizza is een film over liefde in de breedste zin van het woord. Deze romantisch een verhaal van pubers zonder typisch drama en weinig tot geen ontwikkeling, maar met volle overgave. En het is ook een uiting van de liefde van de regisseur voor de tijd van zijn jeugd, voor de prachtige muziek van die tijd. En gewoon heimwee naar de tijd dat het lijkt alsof je de hele wereld kunt veroveren door in commercials te spelen of een flipperkast te openen.

Een film die binnenstebuiten is gekeerd

Verrassend genoeg heeft Anderson, ondanks alle eenvoud en zelfs naïviteit, een film opgenomen die verre van zo voor de hand liggend is als het op het eerste gezicht lijkt. Dit komt zowel tot uiting in de vorm van presentatie als in de rolverdeling.

Vanaf het allereerste begin is het duidelijk dat de hoofdpersoon van de foto Gary is. Onhandig maar ongelooflijk charmant, hij probeert een ster te worden, zo niet op schermen, dan in het bedrijfsleven. Maar alsof de achtergrond van zijn leven het verhaal van Alana ontwikkelt. En gaandeweg wordt duidelijk dat Licorice Pizza meer om haar draait. Het is tenslotte het meisje dat zich in een moeilijke situatie bevindt en denkt of het de moeite waard is om de relatie met de tiener voort te zetten. En na de reis gaat ze op zoek naar andere manieren van zelfrealisatie.

Ja, en het is Alana die principes en complexen heeft over het onderwerp intimiteit in communicatie. En de regisseur zal heel ironisch spelen en een van de meest emotionele momenten bouwen op het verlangen van de jonge man om de borsten van een vrouw te zien. Het is nog grappiger dat de film verschillende keren zal herhalen "aspirant-actrices constant" uitkleden in de bioscoop ", en" Licorice Pizza "zelf zullen dit onderwerp zo kuis mogelijk behandelen.

Dat wil zeggen, Anderson keert op een gegeven moment zijn ideeën gewoon binnenstebuiten. Al is zo'n grap te raden, bijvoorbeeld door alleen naar de lijst met acteurs te kijken. Eerder werden de hoofdrollen van de meester gespeeld door de sterren van de eerste orde: drievoudig Oscar-winnaar Daniel Day-Lewis, Joaquin Phoenix, Josh Brolin, Philip Seymour Hoffman. En nu zal de focus altijd blijven op aspirant-acteurs die totaal onbekend zijn bij het grote publiek. Wat is dit anders dan Andersons poging om zijn benadering van werken te veranderen?

Al zijn deze kunstenaars voor de auteur niet zulke nieuwkomers. Cooper Hoffman is de zoon van de eerder genoemde Philip Seymour Hoffman, die in 2014 overleed. De keuze van de acteur kan worden beschouwd als een eerbetoon aan de herinnering aan zijn talent. Maar Cooper bewijst vanaf de allereerste scènes dat hij het waard is om zelfs voor zo'n eerbiedwaardige regisseur te spelen. En Alana Haim is een van de leden van de Haim-groep, waarin ze met haar zussen zingt. Voor hen heeft Paul Thomas Anderson verschillende video's gemaakt. En als je de video voor het nummer Summer Girl bekijkt, wordt meteen duidelijk waar de benen van haar stijl en gedrag op de foto vandaan komen.

Beroemdheden verschijnen alleen in "Licorice Pizza" in bijrollen. Tegelijkertijd krijgen alle acteurs hun solo-output en ziet elke nieuwe scène er cooler uit dan de vorige. Zo krijgt Tom Waits de ruimte voor zijn typische podiumperformance. Dit is trouwens een reden, indien mogelijk, om de afbeelding in het origineel te zien (nou ja, of in ieder geval later om een ​​moment op het web te vinden). De stem en manier van spreken van Waits is simpelweg niet te dupliceren.

Excursie in de cultuur van de VS

Wanneer een regisseur wordt ondergedompeld in persoonlijke herinneringen of zelfs maar praat over zijn geboortecultuur, bestaat het risico dat kijkers uit andere landen zijn film niet helemaal begrijpen. Zelfs in de voeding"Kijk niet omhoog"Adam McKay heeft tientallen nuances die alleen Amerikanen zullen opvallen: van foto's op de tafel van de president tot het kiezen van acteurs voor bepaalde rollen.

Maar Liquorice Pizza weet op wonderbaarlijke subtiele wijze eindeloze popcultuurreferenties en historische feiten te combineren met een perfect begrijpelijke verhaallijn. Simpelweg omdat Anderson alles perfect inpast in wat er op het scherm gebeurt. Zo noemt hij de oliecrisis in de Verenigde Staten. Dit gebeurde echt in het land in 1973. Zoals te zien is in de film, sloegen mensen benzinestations in en stortten bedrijven in. Maar dit feit creëert niet alleen een achtergrond, maar dient als een nieuwe impuls voor de ontwikkeling van de plot. En nu bedenken de helden al hoe ze matrassen verder kunnen verkopen. Hoewel de vermelding van de crisis in feite absoluut noodzakelijk is om een ​​ongelooflijk rijdende scène van een rit met een vastgelopen auto vast te leggen.

En de regisseur behandelt de rest van de referenties op dezelfde manier. Degenen die ze opmerken zullen genieten van het ontcijferen van individuele feiten. Bijvoorbeeld dat letterlijk elke held hier een echt prototype heeft. Gary Valentine is gebaseerd op producer Gary Getzman, die nog steeds samenwerkt met Tom Hanks. Jack Holden, gespeeld door Sean Penn, is een tegenhanger van acteur William Holden uitSunset Boulevard». Tom Waits' Rex Blau - geregisseerd door Mark Robson, die Payton Place regisseerde. En het grappigste was met Bradley Cooper. Hij speelde John Peters, een producer en vriend van Barbra Streisand. Hij was het die aan de film A Star is Born uit 1976 werkte. De ironie is dat Bradley Cooper in 2018 zijn remake van deze foto uitbracht met Lady Gaga in de titelrol.

Maar als al deze namen niemand iets zeggen, dan wordt Licorice Pizza er niet slechter op. Het verhaal blijft even leuk en energiek. De meesten zouden immers niet eens denken dat de titel van de foto zelf een verwijzing is naar de naam van een oude platenzaak. Het is gewoon dat het kennen van deze feiten een beetje interessanter is om te zien wat er gebeurt.

Licorice Pizza is een van de slimste en vriendelijkste films van de laatste tijd. Op deze foto is er absoluut geen kwaad en negativiteit, en alle dubieuze acties van de helden zijn alleen te wijten aan emoties of domheid. Daarom wil de bioscoop van Paul Thomas Anderson letterlijk als therapie geadviseerd worden op droevige winteravonden. Het verheft je geest, dompelt je onder in een sfeer van warmte en romantiek. En het is gewoon heel mooi gefilmd.