Hoe horror het hoofdgenre van onze tijd werd
Gemengde Berichten / / June 11, 2023
Zonder festivals en awards, maar met een toegewijd publiek.
Post-horror is een van de belangrijkste richtingen van de moderne cinema. Niemand kan echter duidelijk uitleggen wat dit woord betekent. Het is moeilijk te zeggen of post-horrorfilms conventionele horror tegenspreken of hun kenmerken erven. Wat wel duidelijk is, is dat de hedendaagse onafhankelijke cinema op dezelfde manier op deze richting is gebaseerd als de regisseurs van "New Hollywood" op gangsterverhalen. Tegelijkertijd interpreteert elke auteur het kader en de canons van het genre op zijn eigen manier. Maar dit betekent niet dat de gebruikelijke horrorfilms van de schermen zijn verdwenen. We begrijpen wat er met de wereldcinema is gebeurd en waarom horror het belangrijkste genre van onze tijd is geworden.
Paradoxale flexibiliteit
In de afgelopen eeuw heeft zich een globaal idee ontwikkeld van wat horror is. In een standaard horrorfilm is er een zwak slachtoffer, mysterieus kwaad, spanning, bereidheid tot een open einde, geen happy end, gebruik van detective-elementen. De aanwezigheid van duidelijke componenten vereenvoudigde het werk van de scenarioschrijvers en creëerde een betrouwbare structuur waaraan je alles kunt opleggen.
Verrassend genoeg, en een beetje contra-intuïtief, geeft het genre met de duidelijkst vastgestelde canon artiesten de meeste vrijheid. Een visionaire regisseur schrijft misschien niet het beste script, maar maakt door een speciale benadering van de film een uitstekende film - zo werken ze "Kwaad dood». De schilderijen van Dario Argento kunnen nauwelijks onvoorspelbaar worden genoemd, maar hij toonde zich als een kunstenaar, geen verhalenverteller, praktisch zonder afgeleid te worden door de plot. Horror bleek een handige verpakking voor elk verhaal.
Moderne horror (of post-horror) auteurs beperken zich ook niet en daarom maken ze totaal verschillende films. Komedies met maatschappijkritiek (Jordan Peele), psychologische drama's (Arie Aster), stilering voor expressionisme en het gebruik van mythologische motieven (Roger Eggers), body horror (Julie Ducourneau) - ze hebben weinig gemeen, maar ze kunnen nog steeds in één richting worden gecombineerd. In tegenstelling tot romantische komedies, waar de grenzen de auteurs onder druk zetten, zijn horrorfilms klaar om alles op te nemen. Je kunt een horrorfilm nemen en er gemakkelijk een drama van maken ("Rosemary's Baby"), een komedie ("echte geesten”), detective (“The Ring”), actiefilm (“Judgment Night”), western (“Bone Tomahawk”), erotiek (“Eugene”) en zelfs een biopic (“The Six Demons of Emily Rose”). Er is geen genre waarmee een horrorfilm niet kan kruisen.
Versterking van emoties
Een logische vraag kan rijzen: als de regisseurs de kijker niet bang willen maken, waarom maken ze dan überhaupt horrorfilms? Feit is dat je door het gebruik van bovennatuurlijke elementen en het forceren van emoties diepte aan films kunt toevoegen, ze meer metaforisch kunt maken.
Het meest sprekende voorbeeld is "Get Out" Jordan Peele. In een notendop is dit een verhaal over een zwarte man die de familie van zijn blanke vriendin ontmoet. Dit leidt tot problemen vanwege de generatie- en raciale stereotypen waar de personages naar leven. In 2023 werd de film "What kind of people" uitgebracht, waarvan de plot precies op hetzelfde conflict is gebaseerd. Maar het verschil tussen de banden is enorm: de held van "Get Out" is een stap verwijderd van de dood vanwege sociale attitudes, en de held van "What kind of people" loopt alleen het risico niet aardig gevonden te worden door de ouders van de vriendin. Het dreigingsniveau verandert, en daarmee het belang van het probleem.
De situatie is vergelijkbaar met het schilderij "The Barbarian" van Zack Cregger. De feministische boodschap is duidelijk zichtbaar in de schurk, een man die geobsedeerd is door zwangere vrouwen. De regisseur had hier een drama over kunnen maken, maar hij begrijpt dat door het prisma en tropen van horror de boodschap makkelijker over te brengen is en het effect sterker zal zijn.
Hoge terugverdientijd
Horror is al lang een van de meest succesvolle genres op het gebied van commercie. Horrorfilms hebben decennia van bezuinigingen ondergaan, waardoor schrijvers en producenten onder leerden werken minimale budgetten. Om deze reden trekt het genre aspirant-regisseurs aan. Je kunt een goed historisch drama bedenken, maar niemand zal er het vereiste bedrag voor geven. De voorwaardelijke Zack Cregger schrijft gewoon het script voor The Barbarian en schiet het voor $ 4,5 miljoen (trouwens, de film bracht 10 keer meer op). De beroemde studio Blumhouse maakt al bijna twee decennia talloze horrorfilms. Velen van hen halen de bioscoop niet, maar het succes van één film levert winst op. Bijvoorbeeld, "Paranormal Activity" met een budget van 15 duizend dollar verzamelde 193 miljoen. En "The Blair Witch Project" - 248 miljoen met 60 duizend uitgegeven.
Door de lage productiekosten hoeft u niet na te denken over hoe u een miljoen kijkers naar de bioscoop kunt lokken. Horrormarketing is echter nog steeds uniek: soms kan alleen het beeld van een schurk (of kwaad) mensen aantrekken. In tegenstelling tot drama's, waar populaire acteurs een grote rol spelen. Bijgevolg mogen producers niet achter beroemdheden aanrennen om hen over te halen het budget te verlagen: je kunt goede, maar onbekende artiesten nemen, waardoor je weer geld kunt besparen.
Door de combinatie van lage budgetten en potentiële winsten, en zelfs met het bestaan van fans van het genre (en dat zijn er veel), hoeven horrorauteurs zich geen zorgen te maken over vergoedingen. Leuk vinden aan festivals - de regisseurs van het genre hadden lange tijd ruzie met hen.
Het is ook belangrijk dat niet alleen de makers van horror, maar ook het publiek klaar zijn voor experimenten. De standaard drama- of comedyfan heeft een idee van wat hij op het scherm wil zien, terwijl de horrorfan het volste vertrouwen heeft in de regisseur. Ook als de film vreemd blijkt te zijn, kan hij iets nieuws bieden.
Waarschijnlijk wordt op dit moment de frisheid en ongebruikelijkheid vooral gewaardeerd door het publiek. Elke week verschijnt er een stripboekfilm of het volgende deel van een franchise in de bioscoop. De toeschouwer, gemarteld door grappenmakers en dominic toretto's, zal eerder naar sommigen gaan bioscoop van de auteur, waar het onvermijdelijk afschuw zal ontmoeten. Je moet van ze houden als je iets nieuws wilt zien, maar geen superheld.
Tegelijkertijd moet je de klassieke horrorfilms niet afschrijven, want die verzamelen ook een grote kassa. "The Conjuring", "Astral" en "It" voelen comfortabel aan, zelfs tegen de achtergrond van Marvel- en DC-films. Het blijkt dat horror een genre is dat kan voldoen aan de wensen van zowel de kijker die voor amusement naar de bioscoop gaat, als aan de behoeften van de filmfan.
Misschien was de laatste keer dat horror honderd jaar geleden zo relevant was, toen de Duitse expressionisten experimenteerden met vorm en filmtaal. De moderne industrie heeft horrorfilms op de voorgrond geplaatst, simpelweg omdat hun auteurs niet bang zijn om iets nieuws, ongewoons te doen. De flexibiliteit van het genre draagt alleen maar bij tot experimenteren, en de mogelijkheid om metaforen en ongebruikelijke beelden te gebruiken, voegt diepte toe aan de foto's.
Lees ook😱
- De Anthology of Russian Horror bracht de werken van Poesjkin, Groen en Tolstoj nieuw leven in. Het bleek geweldig
- 10 lichaamshorrorfilms waar je slaperig van wordt
- Hoe 'Scream' horror bespot